Friday 16 March 2007

Περι της "παρακμης" των Ελληνων κατα τη διαρκεια της Ρωμαιοκρατειας

Κάποιοι υποστηρίζουνε ότι η Ελλάδα μετά την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους είχε πέσει σε παρακμή και κατάπτωση. Συνεχίζουνε λέγοντας δε ότι η Ελλάδα δεν παρήγαγε καθόλου έργο μέσα σε αυτούς τους αίωνες ρωμαιοκρατίας, μέχρι και την επιβολή του χριστιανισμού.

Η έρευνα για το αν αληθεύουνε τα παραπάνω έγινε από τον ΑΝΤΙΟΧΟ και πρωτοδημοσιεύθηκε στο phorum.gr προς απάντηση στο χρήστη Alexandrian.

Το κείμενο με πράσινο αναφέρεται στα επιχειρήματα του Alexandrian και από κάτω παρατίθενται οι ισοπεδωτικές απαντήσεις του ΑΝΤΙΟΧΟΥ. Όλες οι εμφάσεις στο κείμενο με πράσινο είναι του συγγραφέα (Alexandrian) και κρατήθηκαν ως έχουν. Οι εμφάσεις στις παραπομπές της απάντησης του ΑΝΤΙΟΧΟΥ είναι δικές μου.

Που ήταν η Ελλάδα μετά την κατάκτηση από τους Ρωμαίους; Μπορείς να μας πεις; Ανύπαρκτη ήταν!

5 ολόκληρους αιώνες μετά το 146 π.Χ. ήρθε ο Χριστιανισμός και η Ελλάδα ήδη, 5 αιώνες πριν ήταν ανύπαρκτη.

Γιατί λοιπόν η Ελλάδα που είχε και τους παγανιστές με το μέρος της δεν παρήγαγε έργο; Μήπως επειδή οι δομές της Πολεως κράτους είχαν εξαφανιστεί; Ασφαλώς. Και από ποιους;

Μα φυσικά από τους ομοϊδεάτες παγανιστές-Ρωμαίους.


Οι ανοησίες σου είναι απερίγραπτες. Ώστε λοιπόν, θεωρείς ότι η Ελλάδα από το 146π.α.χ.χ. μέχρι το 313μ.α.χ.χ. είναι ανύπαρκτη; Βρε τί μαθαίνει κανείς. Για να δούμε λοιπόν τί λένε οι πηγές για εκείνες τις εποχές. Αντιγράφω από την Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας των P. E. EASTERLING καί B. M. W. KNOX, από τις εκδόσεις Παπαδήμας, Αθήνα τρίτη έκδοση αναθεωρημένη, 1.999μ.α.χ.χ., καθώς καί από την Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας του ALBIN LESKY, από τις εκδόσεις Αδελφοί Κυριακίδη, πέμπτη έκδοση αναθεωρημένη, 1.981μ.α.χ.χ., έναν μικρό κατάλογο προσώπων της περιόδου της Ρωμαιοκρατίας αυτών των περιόδων, ενώ επίσης για την φιλοσοφία χρησιμοποιώ καί το βιβλίο Φιλοσοφήματα του καθηγητή Νικολάου Γ. Πολίτη, Αθήνα 2.004μ.α.χ.χ. Κατόπιν ας δούμε πόσο ανύπαρκτη ή υπαρκτή ήταν η Ελλάδα.

Στην ιστορία έχουμε

τον Πολύβιο τον Μεγαλοπολίτη
τον Κλείταρχο
τον Διόδωρο τον Σικελιώτη
τον Δούρη τον Σάμιο
τον Έφορο
τον Ιερώνυμο τον Καρδιανό
τον Νέαρχο
τον Ονησίκριτο
τον ιστορικό της Οξυρύγχου
τον Φύλαρχο
τον Ποσειδώνιο
τον Πτολεμαίο
καί τον Τίμαιο τον Ταυρομένιο.

Στην ποίηση καί την συγγραφή έχουμε

τον Φιλητά τον Κώο, ποιητή στην αυλή του Πτολεμαίου Α´ Σωτήρα καί Πτολεμαίου Β´ Φιλαδέλφου, ο οποίος ήταν διδάσκαλος του Ερμησιάνακτα, του Θεοκρίτου Συρακουρίου καί του Ζηνοδότου του Εφεσίου. Επίσης υπήρξαν
ο Αντίμαχος
ο Δημήτριος Φαληρέας
ο Αλέξανδρος Αιτωλός (από την Πλευρώνα της Αιτωλίας)
ο Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς
ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος
ο Νικίας ο Μιλήσιος
ο Απολλώνιος «Ρόδιος»
ο Άρατος ο Σόλιος από την Κιλικία
ο Ανταγόρας ο Ρόδιος
ο Μενεκράτης ο Εφέσιος
ο Νίκανδρος ο Κλάριος
ο Νουμήνιος από την Ηράκλεια
ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος
ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος
ο Διονύσιος του Καλλιφώντα
ο Αλέξανδρος Εφέσιος
ο Αριστοφάνης Βυζάντιος
ο Αρίσταρχος ο Σαμόθρακας
ο Ριανός από την Κρήτη
ο Ευφορίων ο Χαλκιδεύς
ο Μόσχος ο Συρακούσιος
ο Βίων ο Σμυρναίος
ο Ηρώδας
ο Φοίνιξ ο Κολοφώνιος
ο Κερκίδας ο Μεγαλοπολίτης
ο Μάχων ο Σικυώνιος ή Κορίνθιος
ο Τυραννίων από την Αμισό του Πόντου
ο Παρθένιος ο Νικαιώτης
ο Ισύλλος
ο Στράβων
ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσέας
ο Λογγίνος
ο Δημήτριος ο λεγόμενος καί περιπατητικός
ο Ερμογένης ο Ταρσεύς
ο Μένανδρος ο Λαοδικεύς που ήταν ρήτορας
ο Οππιανός ο Κιλικιεύς
ο Οππιανός ο Σύρος
ο Φλάβιος Φιλόστρατος
ο Αίλιος Αριστείδης
ο Γαληνός
ο Αρτεμίδωρος Εφέσιος
ο Πλούταρχος
ο Δίων ο Προυσσαεύς ή Χρυσόστομος
ο Μάξιμος Τύριος
ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς
ο Αλκίφρων
ο Αιλιανός ο Πραινέστιος
ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης
ο Λολλιανός
ο Αντώνιος Διογένης
ο Χαρίτων Αφροδισιεύς
ο Ξενοφών Εφέσιος
ο Ιάμβλιχος ο Σύριος
ο Αχιλλεύς Τάτιος
ο Ηλιόδωρος Αράβιος
ο Λόγγος
ο Φλάβιος Αρριανός
ο Αππιανός
ο Παυσανίας ο περιηγητής
ο Δίων Κάσσιος
ο Ηρωδιανός

είναι συγγραφείς που διαψεύδουν την θέση του φιλτάτου Αλεξανδρινού για μία νεκρή Ελλάδα εκείνη την περίοδο.

Καί ακόμη έχουμε καί τους φιλοσόφους:

Από την Ύστερη Ακαδημία καί τον Περίπατο ή Λύκειο έχουμε

τον Ξενοκράτη τον Χαλκηδόνιο
τον Αντίοχο τον Ασκαλωνίτη
τον Θεόφραστο τον Λέσβιο
τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο που ήταν γιος μουσικού καί έγραψε τα Αρμονικά στοιχεία, τα Ρυθμικά στοιχεία καί άλλα
έργα
ο Στράτων ο Λαμψακηνός
ο Πραξιφάνης ο Μυτιληναίος
ο Επίκουρος ο Αθηναίος
ο Διογένης ο Οινοανδεύς
ο Φιλόδημος ο Γαδαρεύς.

Από τους Στωϊκούς διακρίνονται

ο Ζήνων ο Κιτιεύς
ο Κλεάνθης ο Τρωαδεύς
ο Χρύσιππος ο Σολεύς
ο Διογένης ο Βαβυλώνιος
Παναίτιος ο Ρόδιος
ο Ποσειδώνιος ο Απαμεύς
ο Επίκτητος ο Ιεραπολίτης
ο Μάρκος Αυρήλιος.

Από τους Σκεπτικούς, τους Κυνικούς καί τους άλλους φιλοσόφους, διακρίνονται οι εξής:

Σέξτος ο Εμπειρικός
Τίμων ο Φλειάσιος
Κράτης ο Θηβαίος
Βίων ο Βορυσθενίτης
Τέλης
Μένιππος Γαδαρεύς
Φίλων ο Αλεξανδρινός ή Ιουδαίος
Πλωτίνος.

Αλλά για να δούμε αναλυτικότερα την Ελληνική φιλοσοφία επί των Ελληνιστικών καί της πολυθεϊστικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα στοιχεία που θα παραθέσω προέρχονται από το βιβλίο του πανεπιστημιακού καθηγητή Νικολάου Γ. Πολίτου Φιλοσοφήματα, Αθήνα, 2.004μ.α.χ.χ. Καταγράφω λοιπόν τους φιλοσόφους συστηματικώς, σε όνομαστικό κατάλογο:

Λύκειο

Εύδημος ο Ρόδιος, τέταρτος προχριστιανικός αιώνας
Κράτιππος, τέταρτος προχριστιανικός αιώνας
Δικαίαρχος Μεσσήνιος Ιταλιώτης
Ηρακλείδης ο Ποντικός
Αριστόξενος ο Ταραντίνος
Θεόφραστος ο Λέσβιος εξ Ερεσσού
Στράτων ο Λαμψακηνός
Λύκων ο Αστυάνακτος
Αρίστων ο Κείος
Κριτόλαος ο Φασηλίδης
Ανδρόνικος ο Ρόδιος
Κράτιππος ο Περγαμηνός
Νικόλαος Δαμασκηνός
Ξέναρχος Σελευκεύς
Κλαύδιος Πτολεμαίος
Κλαύδιος Γαληνός Περγαμηνός
Ασπάσιος
Αριστοκλής Μεσσήνιος Σικελιώτης
Ερμίνος
Σωσιγένης
Αλέξανδρος Αφροδισιεύς

Συνεχιστές του Πλάτωνος

Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος
Πολέμων
Κράτης Αθηναίος
Αρκεσίλαος
Λακύδης ο Κυρηναίος
Τηλεκλής
Εύανδρος ο Φωκαεύς
Ηγησίνος ο Περγαμηνός
Καρνεάδης
Χαρμίδας
Κλειτόμαχος Καρχηδόνιος ή Ασδρούβας
Φίλων ο Λαρισαίος
Αντίοχος Ασκαλωνίτης
Άριστος ο Ασκαλωνίτης(αδελφός του Αντιόχου)
Δερκυλίδης
Εύδωρος Αλεξανδρεύς

Καί υπάρχουν καί πολλοί άλλοι φιλόσοφοι, πολλών άλλων σχολών, των οποίων δεν επαρκεί ο χώρος της εργασίας μου για να αναφέρω τα ονόματα, αλλά επιφυλάσσομαι να παρουσιάσω αναλυτική εργασία σχετικώς με την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Απλώς κάποιοι τα αγνοούν. Όσο για τις πόλεις - κράτη, δεν εξηλείφθησαν κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους, αλλά συνενώθηκαν στις Συμπολιτείες με κυριότερες την Αιτωλική καί την Αχαϊκή, καθώς καί τα Κοινά, με κυριότερα το Κοινό των Νησιωτών στο Αιγαίο, το Κοινό των Ηπειρωτών, το Κοινό των Βοιωτών, ενώ δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε καί τις Αμφικτυονίες, οι οποίες προϋπήρχαν.

Αλλά καί αργότερα, όταν οι Έλληνες έχασαν από τους Ρωμαίους την πολιτική καί εθνική ελευθερία τους, διετήρησαν ωστόσο την αυτοθέσμισή τους, μέχρι την εποχή του Εβραιοχριστιανικού σκοταδισμού, ο οποίος κατήργησε ανάμεσα στα άλλα καί αυτήν την αυτοθέσμιση. Αλλά αυτά φαίνεται ότι τα αγνοείς.

Που έσφαξαν τους Έλληνες και εκείνοι, οι λεγόμενοι Γραικύλοι, περίγελως στην Ρωμαϊκή ποίηση, το μόνο που έκαναν ήταν να ζητούν άδεια να υψώσουν ναούς για τη λατρεία του σφαγέα, Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Ποιά Ρωμαϊκή ποίηση εννοείς; Αυτήν την οποίαν, δεν καταδέχονταν οι τότε καλλιεργημένοι Έλληνες να διαβάσουν; Καί μία περί της λατρείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα ως θεού. Ξέρεις πότε αυτή εισάγεται στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία; Καί από ποιόν; Για να μάθεις λοιπόν καί λίγη ιστορία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας από την εποχή του Οκταβιανού Αυγούστου, οπότε στις 13 Ιανουαρίου 27π.α.χ.χ. ονομάσθηκε από την σύγκλητο princeps (=ηγεμόνας), αλλά καί όλοι οι διάδοχοί του ονομάζονται principes (=ηγεμόνες), το δε πολίτευμα ονομάζεται principatus (=ηγεμονία), επειδή ο Αύγουστος καί οι διάδοχοί του συγκυβερνούν με την σύγκλητο. Ο αυτοκράτορας εκείνη την περίοδο ονομαζόταν Augustus (=Σεβαστός) καί Pontifex Maximus (=Μέγιστος Αρχιερέας). Ο αυτοκράτορας συμβόλιζε την ειρήνη καί την ευημερία μετά την μεγάλη αναστάτωση των εμφυλίων πολέμων της Ρωμαϊκής δημοκρατίας. Το δε αξίωμα του Μεγίστου Αρχιερέως σήμαινε δύο πράγματα: για τους Ρωμαίους ότι προήδρευε στο Ρωμαϊκό ιερατείο, ενώ για τους άλλους κατοίκους ότι ήταν η ανώτατη θρησκευτική αρχή της αυτοκρατορίας καί νομιμοποίησης του πολυθεϊσμού. Οι Εβραίοι εξαιρούνταν καί υπάγονταν στο δικό τους ιερατείο.

Αυτό διήρκεσε μέχρι την εποχή του Διοκλητιανού. Όταν ο Διοκλητιανός ανέλαβε την αυτοκρατορική εξουσία στην Ρώμη
εισήγαγε τον όρο dominus (=κυρίαρχος) καί dominatus (=κυριαρχία, απολυταρχία), παραμερίζοντας την σύγκλητο καί απαιτώντας την αναγνώρισή του ως θεού, καθώς καί την προσκύνησή του όσο ζει, πράγματα που δεν υπήρχαν στην ηγεμονία.

Άρα δεν πρέπει να συγχέονται πρόσωπα καί καταστάσεις. Καί κανένας Έλληνας από τον απλό λαό δεν ήθελε την λατρεία των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Αυτά ήσαν ιδιοτροπίες των ολιγαρχιών στις διάφορες πόλεις καί των Ρωμαιοδούλων εγκαθέτων. Μετά, όταν ο Γρατιανός παραιτήθηκε από τον τίτλο του Μεγίστου Αρχιερέως, το 376μ.α.χ.χ., αυτό σήμανε καί την τυπική απεμπλοκή του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους από τον πολυθεϊσμό.

Διαβάστε ποιοι ήταν οι Έλληνες κάτω από το καθεστώς των παγανιστών:

Οι "Γραικύλοι"

Oι υπερβολικές τιμητικές εκδηλώσεις ελληνικών πόλεων για Ρωμαίους αξιωματούχους, όσο και αν συνέβαλλαν στην εδραίωση της ρωμαϊκής κυριαρχίας, προκαλούσαν και σ' αυτούς τους Ρωμαίους κάθε άλλο παρά καλή εντύπωση. Η εικόνα που εμφάνιζαν οι Έλληνες της ρωμαϊκής εποχής με τη δουλική πολλές φορές συμπεριφορά τους γινόταν ακόμη πιo αρνητική σε σύγκριση με τους προγόνους τους της κλασσικής εποχής

[...]

Για τους Ρωμαίους οι περισσότεροι Έλληνες της εποχής τους ήταν "μικροί απόγονοι μεγάλων προγόνων", "Γραικύλοι", «άνθρωποι που έρρεπαν στην άπατη, αναξιόπιστοι, υπερβολικά δουλοπρεπείς [...] Έτσι τους χαρακτηρίζει ο Κικέρων σε επιστολή προς τον αδελφό του (όταν ο τελευταίος ήταν διοικητής της επαρχίας Ασίας), όπου τον συμβουλεύει ακόμη να αποφεύγη τη συχνή συναναστροφή μαζί τους [...] Ώς ανάξιους των προγόνων τους εμφανίζει ο Κικέρων τους Έλληνες της εποχής του [...] "μας κουράζουν με τη φλυαρία τους" (εννοώντας προφανώς τους συγχρόνους του Έλληνες ρήτορες και φιλοσόφους, που ήταν "πελάται" πλούσιων Ρωμαίων). Αυτούς τους ρήτορες και φιλοσόφους χαρακτηρίζει ο Κικέρων και ως "φλύαρους και αργόσχολους Γραικύλους". Τη συνήθεια των ελληνικών πόλεων να αποδίδουν υπερβολικές (π.χ. θεϊκές) τιμές σε επιφανείς Ρωμαίους [...] πρόβαλλαν οι Ρωμαίοι ως εθνικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων, όπως φαίνεται από τον όρο "ελληνική κολακεία" (graeca adulatio) που χρησιμοποιεί ο ιστορικός Τάκιτος.

Ακόμη πιο παραστατική είναι η εικόνα που προβάλλει για τους Έλληνες της εποχής του (1ος/2οςαί. μ.Χ.), και συγκεκριμένα εκείνους που ζούσαν στή Ρώμη, ο σατυρικός ποιητής Ιουβενάλιος. Εκτός από εκείνους που ζούσαν παρασιτικά ως "πελάται" πλούσιων Ρωμαίων [...] αλλά και μάντεις, σχοινοβάτες και "αλείπται" (δηλαδή υπηρέτες πλούσιων Ρωμαίων που άλειφαν το σώμα των κυρίων τους μετά το λουτρό ή φρόντιζαν για τη δίαιτα τους). "Ο πεινασμένος Γραικύλος", γράφει ο Ρωμαίος ποιητής, "όλα τα μαθαίνει" και να του πης ακόμη να πετάξη, θα πετάξη". [...] Όταν έπαιρναν μέρος σε δείπνο που παρέθετε ο πάτρων, έτρωγαν συνήθως τα ευτελέστερα φαγητά, ενώ ήταν αναγκασμένοι να κολακεύουν τον οικοδεσπότη για τον πλούτο του ή να έπαινούν τα (πολύ αμφίβολης αξίας) ποιήματα του που απήγγελλε [...]

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΟΜΟΣ ΣΤ' - ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ, σελ. 573

Βλέπετε ποιοι ήταν οι Έλληνες ΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΕΡΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ; Εντελώς ξεφτίλα!

- "Αλείπται" των Ρωμαίων
- "Πεινασμένοι Γραικύλοι"
- Δουλοπρεπείς
- Ανάξιοι
-Παράσιτα

Μας γελοιοποιούσαν στα ποιήματά τους οι ...συνάδελφοι παγανιστές. Έτσι είχαν καταντήσει οι παγανιστές πρόγονοί μας από τους Ρωμαίους για τους οποίους δεν λέτε κουβέντα αφού οι εκπρόσωποί σας τους συγκαταλέγουν ενάμεσα στους ομοϊδεάτες σας...

Η Ελλάδα είχε ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ. Ξυπνήστε επιτέλους.

Άλλαξαν οι δομές εντελώς. Η Αυτοκρατορία το μόνο που έκανε κατά κύριο λόγο ήταν να μάχεται για τα σύνορά της. Δεν είχε 100.000 δούλους για να τρέφουν τους 1.000 ελεύθερους πολίτες όπως στην κλασική αθήνα και να έχουν το προνόμιο να παράγουν τέχνη και λόγο για την ελίτ (καθώς είναι γνωστό ότι στην αρχαία ελλάδα, ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΥΠΟΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ απολάμβαναν όλα αυτά. Ούτε οι δούλοι, ούτε οι ξένοι, ούτε οι γυναίκες, ούτε τα παιδιά, ούτε οι φτωχοί που ζούσαν αποκομένοοι στην ύπαιθρο πνιγμένοι στη δεισιδαιμονία και εργαζόμενοι σκληρά για να επιβιώσουν.)


Ο Ιουβενάλης δεν είναι καί το ισχυρότερο τεκμήριο που μπορεί να παρουσιάσει κάποιος. Είναι από τους φανατικότερους μισέλληνες. Μάλιστα έγραψε το εξής: «Δεν μπορώ να υποφέρω Ελληνική την πόλη» - «non possum ferre graecam urbem» (Satyra III, στ. 60 - 61). Καί μία περί Κικέρωνος ο λόγος, για να δούμε καί λίγο το ήθος του ανδρός. Διότι είναι ο τελευταίος που μπορεί να κατηγορήσει άλλους για κολακείες. Διότι η ιστορία έχει συνοπτικώς ως εξής: Στην Ρώμη, υπήρχε ένας πολιτικός, ο Κατιλίνας, ο οποίος οργάνωσε συνωμοσία το 63 - 62π.α.χ.χ. για να ανατρέψει το Ρωμαϊκό πολίτευμα καί να χαρίσει τα χρέη σε όσους είχαν καταστραφεί από τους πολέμους. Ο Κικέρων απεκάλυψε την συνωμοσία καί τελικώς ο Κατιλίνας νικήθηκε στρατιωτικώς σε μάχη καί φονεύθηκε. Για αυτές τις πράξεις του ο Κικέρωνας ανεκηρύχθη από την Σύγκλητο «Πατέρας της Πατρίδας».

Ως εδώ, δεν υπάρχει τίποτε το ενδιαφέρον. Όμως, το ενδιαφέρον είναι άλλο. Ο Κικέρωνας ζήτησε από τον ιστορικό Λουκήιο να γράψει έναν λόγο, για τον ίδιο, την Κικερωνιάδα, καί μάλιστα στα Ελληνικά. Όταν ο Λουκήιος αρνήθηκε, βρήκε τον Αρχία από την Ηράκλεια, ο οποίος είχε γράψει έμμετρα εγκώμια για τον Μάριο καί τον Μάρκελλο καί του ανέθεσε την δοξολόγησή του. Αντάλλαγμα η υπεράσπιση του Αρχία από τον Κικέρωνα σε μία δίκη, αλλά η συναλλαγή δεν είχε αίσιο τέλος. Εδώ λοιπόν βλέπουμε ότι ο διαπρύσιος κατήγορος της «Ελληνικής κολακείας», καταφεύγει σε αυτήν για να ζητήσει τις υπηρεσίες της.

Τελικώς, έγραψε μόνος του το εγκώμιό του καθώς καί απομνημονεύματα Καί έστειλε το χειρόγραφο στον Ποσειδώνιο τον Ρόδιο για να το επιμεληθεί, να το ξαναγράψει καλλίτερα προσδίδοντάς του συναρπαστικότερο ύφος, αλλά ο Ποσειδώνιος αρνήθηκε με υπεκφυγές καί ευτελείς δικαιολογίες. «Το υπόμνημά σου», απάντησε ο Ποσειδώνιος, «μου θύμισε τον ημιτελή πίνακα του Απελλή με την Αφροδίτη της Κω. Ήταν τόση η ομορφιά του έργου, τόσο αξεπέραστη, που μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη, δεν αποτόλμησε κανένας ζωγράφος να προσθέσει έστω καί μία πινελιά για να το ολοκληρώσει». Πηγή: Κυριάκου Σιμόπουλου, Ξενοκρατία - Μισελληνισμός καί Υποτέλεια, έβδομη έκδοση, σελίδες 66 - 67, Αθήνα 1.994μ.α.χ.χ. Καί στο ίδιο βιβλίο του, ο Σιμόπουλος, στις σελίδες 88 - 95, σημειώνει ότι οι τιμές προς τους Ρωμαίους αυτοκράτορες καί ισχυρούς της ημέρας, αποφασίζονταν από τους τοπικούς Ρωμαιοφίλους πλουτοκράτες ολιγαρχικούς καί όχι από τον λαό. Καί οι πηγές είναι άφθονες.

Επιπλέον, η εικόνα που δίνεις για την Αρχαία Αθήνα ως μία ανδροκρατική, ολιγαρχική καί αριστοκρατική από αριθμητικής καί κοινωνικής άποψης πόλης, δεν ευσταθεί. Ούτε οι πολίτες ήσαν χίλιοι, ούτε οι δούλοι εκατό
χιλιάδες. Καί για τους δούλους, τις γυναίκες, τους ξένους, τα παιδιά καί τους φτωχούς επίσης δεν είναι διόλου όπως τα παρουσιάζεις. Αλλά για να δούμε τι μας λένε οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, για αυτά τα θέματα.

α) Πολίτες καί δούλοι από αριθμητικής άποψης

Επειδή στην Αρχαία Αθήνα επί Κλασσικών Χρόνων ίσχυε το πολίτης - οπλίτης, αντιγράφω από τον Θουκυδίδη καί μάλιστα από το Β´ 13 της Ιστορίας του, τις δυνάμεις των Αθηναίων:

13.000 οπλίτες καί άλλοι 16.000 στα οχυρά καί στα τείχη, όπου περιλαμβάνονται καί μέτοικοι.
Ιππείς καί ιπποτοξότες 1.200
Τοξότες 1.600
Τριήρεις ετοιμοπόλεμες 300

Επίσης κατά τους ιστορικούς J. B. Bury καί Russwell Meiggs, στο βιβλίο τους με τον τίτλο «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας», εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα 1.998μ.α.χ.χ., τρίτη έκδοση, σελίδα 392, αναφέρουν ότι στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Αθηναίοι καί οι Αθηναίες, ήσαν 172.000. Τώρα πώς εσύ ομιλείς μόνον για 1.000 πολίτες, είναι ένα ερώτημα. Διότι καί ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι οι δυνάμεις της Αθήνας, όπου περιλαμβάνονται οι άνδρες των ηλικιών 18 έως 60 ετών, ανέρχονται σε 31.800 όσον αφορά μόνον τον στρατό ξηράς, διότι αν συμπεριληφθούν καί τα πληρώματα των τριήρεων, έχοντας ως δεδομένο ότι σε κάθε τριήρη υπηρετούσαν 185 συνήθως πρόσωπα, έχοντας 300 τριήρεις στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, έχουμε άλλους 55.500 ναύτες, οι οποίοι επίσης ήσαν πολίτες, οπότε οι πολίτες ανέρχονται σε 87.300, από τον στρατό καί τον στόλο μαζί. Καί υπήρχαν καί οι άνω των 60 ετών που επίσης ήσαν πολίτες, αλλά δεν καταγράφονται. Επίσης, κατά την απογραφή του Δημητρίου Φαληρέως το 309π.α.χ.χ. βρέθηκαν 21.000 πολίτες, 10.000 ξένοι καί 400.000 δούλοι. Ωστόσο εδώ οφείλω να σημειώσω, ότι το πολίτευμα της Αθήνας, την περίοδο 322 - 307π.α.χ.χ., δηλαδή για μία δεκαπενταετία, η Αθήνα είχε τιμοκρατικό πολίτευμα, ως αποτέλεσμα της ήττας της στον Λαμιακό πόλεμο.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Αλέξανδρος ο Μέγας πέθανε το 323π.α.χ.χ. Οι Έλληνες της νότιας Ελλάδας εξεγείρονται υπό την ηγεσία των Αθηναίων καί ζητούν να αποτινάξουν την Μακεδονική ηγεμονία. Ο Λαμιακός πόλεμος κρατεί ένα έτος καί λήγει το 322π.α.χ.χ. με Μακεδονικό θρίαμβο. Ο Αντίπατρος επιβάλλει ως ηγεμόνας στην Μακεδονία καί αντιπρόσωπος της ενιαίας αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου, τιμοκρατικό πολίτευμα στις νικημένες Ελληνικές πόλεις καί φρουρές.

Στο τιμοκρατικό πολίτευμα για να είναι κάποιος πολίτης, έπρεπε να είχε ορισμένη περιουσία. Έτσι αποκλείσθηκαν πολλοί φτωχοί από πολίτες. Ο Δημοσθένης καί ο Υπερείδης εκτελέσθηκαν κατ' εντολήν του Αντιπάτρου, όπως καί άλλοι δημοκρατικοί Αθηναίοι. Την διακυβέρνηση στην Αθήνα ανέλαβε ο Φωκίωνας, ο οποίος κυβέρνησε ως το 318π.α.χ.χ. Ο Αντίπατρος πέθανε το 319π.α.χ.χ. Το 318π.α.χ.χ. ο Φωκίων ανατρέπεται από τον Κάσσανδρο καί τον
Πολυσπέρχοντα ή Πολυπέρχοντα καί εκτελείται από τους οπαδούς τους στην Αθήνα.

Τον Φωκίωνα διαδέχεται ο Δημήτριος Φαληρέας από το 318π.α.χ.χ. ως το 307π.α.χ.χ., ο οποίος διενεργεί καί την απογραφή που προαναφέρω. Την απογραφή του Δημητρίου του Φαληρέως την βρήκα στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Λαρούς, τόμος 14, σελίδα 526, τρίτη στήλη, σειρές 50 - 54, Αθήνα 1.963μ.α.χ.χ.

Επίσης ο όρος δούλοι στην Αρχαία Αθήνα ήταν ανύπαρκτος. Ο επίσημος όρος ήταν οικέτες, δηλαδή οι της οικίας. Επίσης καλούνταν καί παίδες. Μάλιστα, είχαν πολλά δικαιώματα καί προνόμια. Συγκεκριμένα:

Πρώτον, απαγορευόταν να κτυπήσει ξένο δούλο, ενώ αν το έκανε διωκόταν με γραφή για ξυλοδαρμό.
Δεύτερον, δεν επιτρεπόταν σε κανέναν Αθηναίο ή μέτοικο να πουλήσει ως δούλο κάποιον που πιάστηκε αιχμάλωτος καί απελευθερώθηκε, χωρίς την έγκριση του προηγουμένου αφέντη του δούλου.
Τρίτον, όποιος πολίτης ήθελε, μπορούσε να απαλλάξει από την δουλεία τον εναγόμενο απελεύθερο καί να γίνει εγγυητής του ενώπιον του Πολεμάρχου.
Τέταρτον, αν θεωρηθεί ότι κάποιος απελευθέρωσε αδίκως έναν δούλο, όφειλε να πληρώσει το μισό της αξίας του δούλου.
Πέμπτον, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Οι δούλοι είχαν το δικαίωμα να ζητήσουν την πώλησή τους καί να αλλάξουν τον αφέντη τους με κάποιον άλλον συγκαταβατικότερο.
Έκτον, οι δούλοι μπορούν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους πληρώνοντας κάποιο ποσόν στον αφέντη τους.
Έβδομον, η απελευθέρωση δεν μπορούσε να γίνει μέσα στο θέατρο, ενώ αυτός που θα το έκανε έχανε τα πολιτικά δικαιώματά του.
Όγδοον, οι απελεύθεροι δεν επιτρέπεται να επαναστατούν ενάντια σε αυτούς που τους απελευθέρωσαν ή να εκλέγουν άλλον προστάτη.
Ένατον, όσοι παρεβίαζαν τον ανωτέρω νόμο, κατηγορούνταν με την Αποστασίου δίκη καί αν καταδικάζονταν γίνονταν πάλι δούλοι, ενώ αν κέρδιζαν γίνονταν τελείως ελεύθεροι.
Δέκατον, μάρτυρες στην Αποστασίου δίκη γίνονταν καί οι πολίτες καί οι ξένοι.
Ενδέκατον, αυτός που απελευθερώθηκε από τους εχθρούς με την καταβολή λύτρων από τους εχθρούς, ανήκει σε αυτόν που τον απελευθέρωσε μέχρι να πληρώσει τα λύτρα.
Δωδέκατον, δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να έτρεφε αδρανή δούλο.

Αλλά αυτά είναι οι νόμοι στην Αθήνα, κατά τους Κλασσικούς Χρόνους. Ωστόσο, οι δούλοι ή οικέτες δεν περιορίζονταν μόνον σε αυτά. Λόγου χάριν ο Πασίωνας ήταν δούλος καί έγινε ο μεγαλύτερος τραπεζίτης της Αρχαίας Ελλάδας, απελευθερώθηκε καί πολιτογραφήθηκε Αθηναίος καί δημότης του δήμου Αχαρνών. Διαδέχθηκε τον Αντισθένη
καί τον Αρχέστρατο. Κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση. Πηγές για τον Πασίωνα είναι ο Τραπεζιτικός λόγος του Ισοκράτη, καθώς καί πολλοί λόγοι του Δημοσθένη.

Δέκατο τρίτον, οι οικέτες στην Αρχαία Αθήνα δεν μαρτυρείται καμμία φορά να εξεγέρθηκαν κατά των Αθηναίων, όπως οι είλωτες στην Σπάρτη τα έτη 464 - 454π.α.χ.χ. ή οι δούλοι στην Ρώμη υπό τον Σπάρτακο τα έτη 73 - 71π.α.χ.χ.

Επίσης, από την Ιστορία του Θουκυδίδη, γνωρίζουμε ότι στην εισβολή των Θηβαίων στις Πλαταιές το 431π.α.χ.χ., οι οικέτες συνέπραξαν με τους δημοκρατικούς Πλαταιείς κατά των ολιγαρχικών Πλαταιέων καί Θηβαίων (Πηγή: Θουκυδίδη Ιστορία Β´ 4, 2). Θα μπορούσαν όμως οι οικέτες να συμπαραταχθούν με τους Θηβαίους καί τους ολιγαρχικούς Πλαταιείς, αλλάζοντας την έκβαση της μάχης, που τελικώς κρίθηκε υπέρ των δημοκρατικών. Επίσης καί στον εμφύλιο πόλεμο της Κερκύρας, οι οικέτες συνεμάχησαν με τους δημοκρατικούς καί όχι με τους ολιγαρχικούς, καθορίζοντας το αποτέλεσμα (Πηγή: Θουκυδίδη Ιστορία Γ´ 73).

Επίσης οι δούλοι στην αρχαιότητα καλούνται καί παίδες, όπως στον Πλατωνικό διάλογο «Πρωταγόρας» (310c), όπου αναφέρει ο Ιπποκράτης «ο γάρ τοι παίς με ο Σάτυρος απέδρα». Επίσης ο Ηρόδοτος αναφέρει στην ιστορία του, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Καλλιόπη», στο κεφάλαιο 29, ότι κατά την μάχη των Πλαταιών στον στρατό της Σπάρτης υπηρέτησαν 35.000 είλωτες (Πηγή: Ηροδότου Ιστορία, Θ´ 29, 1).

Είναι εντυπωσιακό να σκεφθεί κάποιος τί θα μπορούσε να γίνει, αν οι είλωτες λιποτακτούσαν από τον στρατό της Σπάρτης κατά την μάχη των Πλαταιών. Ίσως καί να άλλαζε η ιστορία. Αλλά δεν άλλαξε.

β) Για να δούμε για τις γυναίκες τί μας λέγει η αδογμάτιστη ιστορία.

Α: Αβροτέλεια του Αβροτέλη Πυθαγόρεια φιλόσοφος από τον Τάραντα.
Β: Βαβέλυκα η Αργεία Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Γ: Γαλήνη η Σμυρναία γραμματικός-συγγραφέας
Δ: Δαμοφύλη η σοφή ποιήτρια ερωτικών καί ύμνων.
Ε: Εστιαία η Αλεξανδρινή συγγραφέας- έγραψε για το πεδίο της μάχης στον Τρωϊκό πόλεμο.
Ζ: Ζηνοβία- βασίλισσα του κράτους της Παλμύρας καί αντίπαλος των Ρωμαίων για επτά (7) έτη(263-270μ.α.χ.χ.). Νικήθηκε από τον Κλαύδιο Β´ Γοτθικό καί αιχμαλωτίσθηκε. Κατά μία εκδοχή αυτοκτόνησε, κατά μία άλλη πέθανε στην αιχμαλωσία καί την εξορία.
Η: Ήριννα από την Τέω ή την Τήνο ή την Λέσβο ή την Τήλο ποιήτρια-εποποιός(4ος προχριστιανικός αιώνας)
Θ: Θεανώ –εδώ έχουμε τις εξής γυναίκες με αυτό το όνομα:
α) Θεανώ ή ιέρεια κόρη του Μένωνα από την Άγραυλο.
β) Θεανώ από τον Κρότωνα, κόρη του Βροντίνου, σύζυγος του Πυθαγόρα καί μητέρα του Τηλαύγη, η οποία έγραψε καί κάποια βιβλία για την διδασκαλία του Πυθαγόρα.
γ) Θεανώ η Λοκρή λυρική ποιήτρια.
δ) Θεανώ η Μεταποντίνη(από το Μεταπόντιο) ή Θουρία( από τους Θουρίους της Νότιας Ιταλίας), κόρη του Λεώφρονα Πυθαγόρεια συγγραφέας.
ε) Θεανώ η συγγραφέας.
Ι: Ιππαρχία η Μαρωνείτης(όχι κύριε Μαρωνίτη δεν έχει σχέση με εσάς, από την Μαρώνεια καταγόταν), αδελφή του Μητροκλή, σύζυγος του Κράτη, κυνική φιλόσοφος(4ος προχριστιανικός αιώνας).
Κ: Κλέα η ιέρεια των Δελφών- για αυτήν έγραψε ο Πλούταρχος το βιβλίο των Ηθικών «Γυναικών Αρεταί».
Κ: Κλεαίχμα η Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Λ: Λάλα, Ελληνίδα ζωγράφος του πρώτου προχριστιανικού αιώνα από την Κύζικο.
Μ: Μαντώ η μάντιδα κόρη του Τειρεσία
Μ: Μοιρώ η Βυζαντία ποιήτρια περί το 300π.α.χ.χ.
Ν: Νισθεάδουσα η Λάκαινα Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Ξ: Ξενόκλεια η προμάντιδα των Δελφών
Ο: Ολυμπιάδα Νεοπτολέμου, από τον βασιλικό οίκο των Μολοσσών. Νυμφεύθηκε τον Φίλιππο Β´, με τον οποίον απέκτησε τον Αλέξανδρο τον Μεγάλο. Έναν γιο, αλλά τί γιο. Τον μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών. Το κανονικό όνομα της Ολυμπιάδας, πριν πραγματοποιήσει τον γάμο της με τον Φίλιππο, ήταν Μυρτάλη.
Π: Περικτιόνη η Πυθαγόρεια φιλόσοφος, μητέρα του Πλάτωνα.
Ρ: Ροιώ η μητέρα του Ηροδότου, του πατέρα της ιστορίας κατά τον Ρωμαίο ρήτορα Κικέρωνα.
Σ: Σαπφώ από την Ερεσσό της Λέσβου λυρική ποιήτρια(7ος-6ος προχριστιανικός αιώνας)
Τ: Τελέσιλλα η Αργεία ποιήτρια
Υ: Υπατία η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, κόρη του γεωμέτρη Θέωνα
Φ: Φαεννίδα η μάντιδα στην Δωδώνη
Φίντυς του Καλλικράτη Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Χ: Χειλωνίδα του Χείλωνα Λάκαινα Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Ψ: Ψαμάθη κόρη του Νηρέα, η οποία έσμιξε με τον Αιακό καί γέννησε τον Φώκο.
Ω: Ώκιμον εταίρα μεγάλης ομορφιάς καί καλής καρδιάς καί πλούσια. Ερωμένη του ποιητή Νικοστράτου καί του ρήτορα Υπερείδη. Το όνομά της σημαίνει "βασιλικός" καί έτσι ονομαζόταν το συγκεκριμένο φυτό στην αρχαιότητα.

Στην Μινωϊκή Κρήτη οι γυναίκες συμμετέχουν σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις ως βασίλισσα, ιέρεια, αθλήτρια στα Ταυροκαθάψια, παρακολουθεί τα δημόσια θεάματα καί τις εκδηλώσεις, ενώ τον πέμπτο προχριστιανικό αιώνα οι νόμοι της Γόρτυνας επιτρέπουν στην γυναίκα να κληρονομεί, να παίρνει διαζύγιο καί εφ' όσον ευθύνεται ο άνδρας, τότε η
γυναίκα δικαιούται αποζημίωση πέντε ασημένιων στατήρων, που ήσαν τότε σημαντικό ποσόν.

Στην Μυκηναϊκή κοινωνία, η γυναίκα επίσης είναι σεβαστή. Η Πηνελόπη κυβερνά το βασίλειο για μία εικοσαετία, ενώ η Ανδρομάχη (Ιλιάδα Ζ 431 - 439), συμβουλεύει τον Έκτορα για τον πόλεμο, ένα αποκλειστικώς ανδρικό θέμα. Να καί η σχετική πηγή:

Αρχαίο κείμενο

Αλλ' άγε νύν ελέαιρε καί αυτού μίμν' επί πύργω,
μή παίδ' ορφανικόν θήης χήρην τε γυναίκα.
λαόν δε στήσον παρ' ερινεόν, ένθα μάλιστα
αμβατός εστι πόλις καί επίδρομον έπλετο τείχος.
τρίς γάρ τή γ' ελθόντες επειρήσανθ' οι άριστοι
αμφ' Αίαντε δύω καί αγακλυτόν Ιδομενήα
ηδ' αμφ' Ατρεΐδας καί Τυδέος άλκιμον υιόν.
ή πού τίς σφιν ένισπε θεοπροπίων εΰ ειδώς,
ή νυ καί αυτών θυμός εποτρύνει καί ανώγει.

Απόδοση Κωνσταντίνου Δούκα από εκδόσεις Ιδεοθέατρον - Γεωργιάδης, Αθήνα 1.998μ.α.χ.χ.

Αλλά μπρος τώρα λυπήσου με καί μείνε στον πύργο
καί μην αφήνης ορφανό παιδί καί χήρα γυναίκα.
καί τον λαό στήσε κοντά στην αγριοσυκιά, όπου πάρα πολύ
αναβατή είναι η πόλη καί για επιδρομή προσφέρεται το τείχος.
Γιατί τρίς εκεί ελθόντες αποπειράθηκαν οι άριστοι
γύρω από τους δύο Αίαντες καί τον ξακουστό Ιδομενέα
καί γύρω από τους Ατρείδες καί του Τυδέως τον άλκιμον γιον.
ή κάποιος θα τους είπε που τα πρέποντα των θεών γνωρίζει καλά,
ή καί το δικό τους θυμικό παροτρύνει καί προστάζει.

Στην Οδύσσεια (ζ 303 - 315) η Ναυσικά συμβουλεύει τον Οδυσσέα να προσπεράσει τον πατέρα της Αλκίνοο, που είναι βασιλιάς, καί να ικετεύσει την μητέρα της βασίλισσα Αρήτη. Να καί η σχετική πηγή:

Αρχαίο κείμενο

Αλλ' όποτ' άν σε δόμοι κεκύθωσι καί αυλή,
ώκα μάλα μεγάροιο διελθέμεν, όφρ' άν ίκηαι
μητέρ' εμήν. η δ' ήσται επ' εσχάρη εν πυρός αυγή,
ηλάκατα στρωφώσ' αλιπόρφυρα, θαύμα ιδέσθαι,
κίονι κεκλιμένη. δμωαί δέ οι ήατ' όπισθεν,
ένθα δέ πατρός εμοίο θρόνος ποτικέκλιται αυτή,
τώ ό γε οινοποτάζει εφήμενος αθάνατος ώς.
τόν παραμειψάμενος μητρός ποτί γούνασι χείρας
βάλλειν ημετέρης, ίνα νόστιμον ήμαρ ίδηαι
χαίρων καρπαλίμως, ει καί μάλα τηλόθεν εσσί.
εί κεν τοι κείνη γε φίλα φρονέησ' ενί θυμώ,
ελπωρή τοι έπειτα φίλους ιδέειν καί ικέσθαι
οίκον εϋκτίμενον καί σήν ες πατρίδα γαίαν.

Απόδοση Κωνσταντίνου Δούκα από εκδόσεις Ιδεοθέατρον - Γεωργιάδης, Αθήνα 1.999μ.α.χ.χ.

Αλλά κι αν σε δόμους χαθής καί αυλή,
πολύ γρήγορα, το μέγαρο να διέλθης για να πάς
στην μητέρα μου. αυτή κάθεται σε εστία σε πυρός ανταύγειαν,
ηλακάτη στρέφοντας ολοπόρφυρη, θαύμα να την βλέπης,
σε κίονα κεκλιμένη. δούλες κάθονται όπισθέν της.
Εκεί του πατρός μου ο θρόνος στηρίζεται (στον κίονα)
καί κείνος οινοπίνει μοιάζοντας ως αθάνατος.
Προσπερνώντας τον στης μητέρας μου τα γόνατα τα χέρια
βάλε, για να ιδής την ημέρα του νόστου
χαρά γεμάτος, κι ας είσαι πολύ μακριά.
Αν εκείνη είναι φιλόφρονη μέσα της
υπάρχει ελπίδα φίλους να ιδής καί να φθάσης
στον καλόκτιστον οίκο καί την πατρική σου γην.

Αλλά καί ο Πλούταρχος (Σόλων 12), σημειώνει ότι κατά το Κυλώνειο Άγος, διέφυγαν τον λιθοβολισμό όσοι οπαδοί του Κύλωνα ικέτευσαν τις γυναίκες των αρχόντων.

Να καί η πηγή του Πλουτάρχου (Βίος Σόλωνος, κεφάλαιο 12)

Αρχαίο κείμενο

οι δέ τοίς βωμοίς προσφυγόντες απεσφάγησαν, μόνοι δ' αφείθησαν οί τάς γυναίκας αυτών ικετεύσαντες.

Απόδοση Κάκτου

Εκείνους που πρόφτασαν να καταφύγουν στους βωμούς, τους έσφαξαν.
γλίτωσαν μόνον όσοι είχαν την ιδέα να προσπέσουν στα γόνατα των
γυναικών των αρχόντων.

Πηγή: Πλουτάρχου Βίος Σόλωνος, κεφάλαιο 12, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1.992μ.α..χ.χ.

Καί να άλλη μία μαρτυρία από τον Πλούταρχο για την θέση της γυναίκας, αυτήν την φορά στην Σπάρτη:

Αρχαίο κείμενο

καί πλείον εκείναις τών δημοσίων ή τών ιδίων αυτοίς πολυπραγμονείν
διδόντας.

Απόδοση Κάκτου

Καί συζητούσαν με τις άλλες γυναίκες, γιατί γνώριζαν ότι οι
Λακεδαιμόνιοι υπολογίζουν πάντοτε τη γνώμη των γυναικών τους καί
επιτρέπουν σ' εκείνες να μετέχουν δραστήρια στα κοινά, πολύ
περισσότερο απ' ό,τι οι ίδιοι μετέχουν στις ιδιωτικές τους υποθέσεις.

Πηγή: Πλουτάρχου Βίος Άγιδος καί Κλεομένους, κεφάλαιο 7, εδάφιο 4. Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, Ιούλιος 1.993μ.α.χ.χ.

Άρα τελειώσαμε καί με τις γυναίκες, καταρρίπτοντας όλη την κατεστημένη θεώρηση του συστήματος. Συνοψίζοντας λοιπόν όσον αφορά τις γυναίκες, στην Αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες μπορούσαν να είναι:

φιλόσοφοι
γραμματικές (=δηλαδή καθηγήτριες κατά την σημερινή αντιστοιχία της γλώσσας)
ποιήτριες
συγγραφείς
βασίλισσες
ιέρειες,
ζωγράφοι
μάντιδες
προμάντιδες
αθλήτριες

ενώ είχαν καί μεγάλη κοινωνική επιρροή, καθώς καί πολλά κοινωνικά δικαιώματα. Ουσιαστικώς μόνον τα πολιτικά, δηλαδή δικαίωμα ψήφου καί ό,τι σχετίζεται με αυτό δεν είχαν καί αυτό επειδή δεν στρατολογούνταν. Διότι η Αρχαία Ελληνική Αντίληψη είναι το Πολίτης - Οπλίτης, δηλαδή ότι για να είναι κάποιος πολίτης πρέπει να πολεμά στην πρώτη γραμμή όταν αυτό απαιτείται.

Καί αξίζει να δει κάποιος πόσα ονόματα πόλεων στην Αρχαιότητα στην Ελλάδα είναι ονόματα θηλυκά (π.χ. Αθήνα, Σπάρτη, Τεγέα κ.λ.π.). Καί για να επιστρέψω στον Θείον Όμηρο, να τί γράφει στην Ιλιάδα στο Ι 341 - 342, ότι λέγει ο Αχιλλέας στην πρεσβεία των Αχαιών αρχηγών:

«επεί ός τις ανήρ αγαθός καί εχέφρων τήν αυτού φιλέει καί κήδεται»,
δηλαδή «γιατί ο άνδρας ο γενναίος καί μυαλωμένος τη γυναίκα του αγαπά
καί φροντίζει».

Ταυτοχρόνως οι γυναίκες είχαν καί δικές τους ιερές εορτές, όπως λόγου χάριν στην Αρχαία Αθήνα τα Θεσμοφόρια, όπου απαγορευόταν η ανδρική συμμετοχή, είχαν έναν μήνα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες τα Ηραία στην Ολυμπία προς τιμήν της Ήρας όπου απαγορευόταν η ανδρική συμμετοχή καί οι νεαρές γυναίκες αγωνίζονταν σε αγωνίσματα δρόμου σε τρείς ηλικίες, ενώ ο Άθως ήταν Άβατον εις βάρος των ανδρών καί Περιβόλι της Αρτέμιδος, όπου εκπαιδεύονταν οι ιέρειές της.

Ο περιηγητής Παυσανίας στο έργο του «Ελλάδος περιήγησις», στον τόμο με τον τίτλο Λακωνικά (8,1) αναφέρει ότι η Κυνίσκα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Αγησιλάου έστειλε τέθριππο άρμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες καί νίκησε, ενώ στα Ηλιακά (16,5) αναφέρει ότι 16 γυναίκες διακρινόμενες για την προχωρημένη ηλικία τους, το κύρος καί την υπόληψή τους ανάμεσα στις άλλες αποτελούσαν το συμβούλιο επίλυσης των διαφορών μεταξύ των διαφόρων πόλεων.

Στην Ελληνιστική Μακεδονία, κατά την περίοδο των Αντιγονιδών, δηλαδή τα έτη 277 - 168π.α.χ.χ., υπήρχε το «Κοινό των Μακεδόνων», το οποίο διαχειριζόταν τις υποθέσεις των πόλεων του Μακεδονικού βασιλείου ως προς την τοπική αυτοδιοίκηση. Σε αυτό το Κοινό, εκλέγονταν τόσο άνδρες όσο καί γυναίκες, ενώ οι άνδρες ονομάζονταν Μακεδονιάρχες καί οι γυναίκες Μακεδονιάρχισσες. Ακόμη, στο αξίωμα του αρχιερέα, μπορούσαν να εκλεγούν καί γυναίκες που καλούνταν αρχιέρειες. Καί στα δύο αξιώματα οι εκλεγόμενοι ήσαν κοινοτικοί άρχοντες καί όχι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ η θητεία ήταν ετήσια. Επίσης στην Θεσσαλονίκη δόθηκε τέσσερεις φορές σε γυναίκες ο τίτλος της νεωκόρου.

Ακόμη, από τους προηγουμένους αιώνες, πάντα προβλεπόταν η απονομή του αξιώματος του Ιεροφάντη, του Παναγή ιερέα καί του υμνωδού στις γυναίκες, για αυτό υπήρχαν οι Ιεροφάντιδες, οι Παναγείς ιέρειες καί οι υμνήτριες, καθώς καί άλλα αξιώματα.

Όπως λοιπόν συνάγεται από όλα τα ανωτέρω στοιχεία καί ακόμη περισσότερα, η γυναίκα κατά την αρχαιότητα ήταν σε πολλή υψηλή θέση στην Αρχαία Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες κοινωνίες. Άρα καταρρίπτεται καί αυτή η χριστιανική θέση.

Για να δούμε όμως καί την θέση της γυναίκας στον χριστιανισμό, επειδή οι χριστιανοί μας κατηγορούν για την θέση της γυναίκας στην Αρχαία Ελλάδα. Εξάλλου οι χριστιανοί υποστηρίζουν ότι ο χριστιανισμός ανεβίβασε την θέση της γυναίκας. Άρα λοιπόν έχει καί αξία σε συγκριτικό επίπεδο. Εδώ θα δούμε τι έλεγαν οι λεγόμενοι χριστιανοί πατέρες.

«Από γυναικός αρχή αμαρτίας καί δι' αυτήν αποθνήσκομεν πάντες».
Πηγή: Σοφία Σειράχ ΚΕ´ 24

«Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άντρας».
Πηγή: Α´ Προς Κορινθίους Ζ´ 4

«Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα».
Πηγή: Προς Εφεσίους Ε´ 22 - 24

«Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες».
Πηγή: Προς Κολασσαείς Γ´ 18

«Ομοίως αι γυναίκες υποτασσόμεναι τοις ιδίοις ανδράσιν'»
Πηγή: Α´ Πέτρου Γ´ 1

«Όπως σε όλες τις εκκλησίες των αγίων καί οι δικές σας οι γυναίκες της
εκκλησίας να σιωπούν, γιατί δεν επιτρέπεται σε αυτές να μιλούν αλλά να
υποτάσονται όπως ορίζει ο νόμος».
Πηγή: Α´ Προς Κορινθίους ΙΔ´ 34

«Η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα».
Πηγή: Προς Εφεσίους Ε´ 33

«Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει την γυναίκα».
Πηγή: Α´ Προς Κορινθίους Ζ´ 1

«Μία γυναίκα, αν λάβουμε υπ' όψιν ποια είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γ' αυτήν».
Πηγή: Κλήμης Αλεξανδρεύς, «Παιδαγωγός» 2,33

«Η γυναίκα είναι η πύλη μέσα απ' την οποία έρχεται ο διάβολος».
Πηγή: Τερτυλλιανός De Cultu Feminarum 1,1

«Υπάρχει φυσικά καί η ενάρετη γυναίκα: είναι αυτή που ποτέ δεν δείχνει το πρόσπωπό της σε ξένο».
Πηγή: Μόσχος Λείμων, κεφάλαιο 78

Καί έχουν το θράσος μερικοί να ισχυρίζονται ότι τάχα ο χριστιανισμός εξύψωσε την γυναίκα. Καί αν σκεφθούμε ότι κατά τον ΜΔ´ κανόνα της εν Λαοδικεία τοπικής Συνόδου του 364μ.α.χ.χ. επί Βάλη, κατά τον οποίον η γυναίκα
απαγορεύεται να μπαίνει στο ιερό, ή ακόμη καί ότι το κοριτσάκι δεν μπαίνει κατά την υπαπαντή στο ιερό ενώ το αγοράκι μπαίνει.

γ) Ξένοι

Για τους ξένους, πρέπει να πούμε ότι αυτοί χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Στους ξένους οι οποίοι επισκέπτονταν μία πόλη ως ταξιδιώτες ή επισκέπτες καί στους ξένους οι οποίοι ήθελαν να εγκατασταθούν ως μόνιμοι κάτοικοι σε μία πόλη, οι οποίοι καλούνταν μέτοικοι. Οι ταξιδιώτες ή επισκέπτες καί μόνον εφόσον ήσαν Έλληνες από άλλη πόλη, καλύπτονταν από την προστασία του Ξενίου Διός ή του Ικετησίου Διός καί ζητούσε προστασία, ενώ στην Σπάρτη καλύπτονταν από την Ξενία Αθηνά.

Στον Όμηρο οι φίλοι λέγονται «ξείνοι πατρώϊοι». Μάλιστα, στην Ιλιάδα στην ραψωδία Ζ, στίχοι 230 - 231, ο Διομήδης προτείνει στον Γλαύκο «τεύχεα δ' αλλήλοις επαμείψομεν, όφρα καί οίδε γνώσιν ότι ξείνοι πατρώϊοι ευχόμεθ' είναι» δηλαδή «Τα όπλα λοιπόν ας ανταλλάξουμε, ώστε κι αυτοί να έχουν γνώσιν ότι φίλοι πατρογονικοί καυχόμαστε πως είμαστε».

Επίσης στην Ιλιάδα στην ραψωδία Λ, στίχος 779, ο Αχιλλέας «ξείνιά τ' εύ παρέθηκεν, ά τε ξείνοις θέμις εστίν», δηλαδή «μας παρέθεσε γεύμα φιλοξενίας, που θεμιτό είναι στους ξένους». Ο Ηρόδοτος στην Ιστορία του, στο βιβλίο «Κλειώ», αναφέρει ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήσαν «ξείνοισι απρόσμικτοι», αρνούνταν οποιαδήποτε
σχέση με τους ξένους (Πηγή: Ηροδότου Ιστορία, «Κλειώ», Α´ 65, 2).

Ο Ξενοφώντας, πολλά έτη αργότερα, γράφει για το πολίτευμα της Σπάρτης στην «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»(14,4) ότι όποιοι ξένοι παρεβίαζαν τους νόμους της Σπάρτης απελαύνονταν. Επίσης όταν η λέξη «ξένος / ξείνος» αναφέρεται σε Έλληνες από άλλες πόλεις, σημαίνει φίλος, ενώ όταν αναφέρεται σε αλλοεθνείς σημαίνει εχθρός. Αυτή η αντίληψη πέρασε καί στους Ρωμαίους, ενώ οι Ρωμαίοι την εξέφρασαν με την φράση Hospes - hostis, δηλαδή «Κάθε ξένος είναι εχθρός».

Επί πλέον η εγκυκλοπαίδεια Ήλιος στην λέξη Ξενία γράφει αυτά εδώ: «Παρά τοίς αρχαίοις Έλλησιν η "ξενία" δεν επεξετείνετο καί επί μή Ελλήνων "ξένων", αυτοί αντιθέτως εθεωρούντο εχθροί ως βάρβαροι, καί δεν είναι άσχετος προς την αντίληψιν ταύτην η υπό της αρχαιοτέρας λατινικής χρησιμοποιουμένη, ως αντίστοιχος της ελληνικής λέξεως
"ξένος" λέξις hostis (η οποία κυρίως σημαίνει εχθρός)». Παράδειγμα είναι το επίγραμμα του Σιμωνίδη για τους μαχητές των Θερμοπυλών, όπου το «Ω ξείν αγγέλλειν» σημαίνει «Ω φίλε να αναγγείλης».

Αυτά λοιπόν ίσχυαν για τους ξένους οι οποίοι ήσαν απλώς ταξιδιώτες καί επισκέπτες από την μία Ελληνική πόλη στην άλλη μεταξύ των Ελλήνων. Καί σημειωτέον ότι η φιλία καί η φιλοξενία μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά. Τώρα για να δούμε τί ίσχυε για τους μετοίκους. Οι μέτοικοι δεν υπόκεινταν στο καθεστώς της φιλοξενίας, αλλά σε αυτό της «μετοικεσίας». Κατά αυτό το καθεστώς:

Περί των μετοίκων

Στην Αρχαία Ελλάδα, πλην της Σπάρτης, υπήρχαν οι μέτοικοι. Μέτοικοι ήσαν Έλληνες από άλλες πόλεις, οι οποίοι ήσαν μόνιμοι κάτοικοι σε άλλες πόλεις. Λόγου χάριν, ένας Κορίνθιος, ο οποίος απεφάσιζε την μετεγκατάστασή του, στην Αθήνα, ως μονίμου κατοίκου, γινόταν μέτοικος. Οι μέτοικοι δεν είχαν την ίδια θέση με τους αυτόχθονες κατοίκους, αλλά
είχαν πολλές υποχρεώσεις. Ενδεικτικώς αναφέρονται στοιχεία για το καθεστώς των μετοίκων, στην Αθήνα. Τα στοιχεία παρατίθενται αμέσως παρακάτω.

Οι μέτοικοι στην Αθήνα

1) Απαγορευόταν η κατοχή εκ μέρους τους εγγείου ιδιοκτησίας καί υποχρεώνονταν να ζουν στο ενοίκιο.
2) Δεν αποτελούσαν αφενός μέρος της πολιτείας, αλλά αφετέρου μετείχαν στην οικονομική καί εμπορική ζωή της πόλης. Για αυτό κάθε μέτοικος όφειλε να επιλέξει έναν πολίτη ως προστάτη του, ο οποίος εκτελούσε χρέη μεσίτη μεταξύ του μετοίκου καί της πόλης. Επίσης οι περισσότεροι από τους μετοίκους ασχολούνταν με το εμπόριο καί την βιοτεχνία καί πολλοί από αυτούς κατοικούσαν στον Πειραιά.
3) Κάθε οικογένεια μετοίκων πλήρωνε φόρο παραμονής, που λεγόταν μετοίκιο ή ξενικό, που ανερχόταν σε 12 δραχμές, ενώ οι χήρες μέτοικοι πλήρωναν 6 δραχμές. Αν κάποιος μέτοικος δεν πλήρωνε τον φόρο καί δεν εξέλεγε προστάτη, ετιμωρείτο καί επωλείτο ως δούλος. Σπάνια κάποιοι μέτοικοι απαλλάσσονταν από την πληρωμή του μετοικίου (ατέλεια μετοικίου), όπως καί από άλλες υποχρεώσεις.
4) Ενίοτε επιβάλλονταν καί στους μετοίκους έκτακτες λειτουργίες καί εισφορές, εκτός προφανώς της τριηραρχίας καί της γυμνασιαρχίας, οι οποίες επιβάλλονταν μόνον σε πολίτες.
5) Οι μέτοικοι υποχρεώνονταν να υπηρετούν στον στρατό καί στον στόλο καί εντός καί εκτός της πόλης.
6) Ενίοτε εξαιτίας ευεργεσιών στην πόλη δινόταν σε κάποιους μετοίκους το δικαίωμα της ισοπολιτείας. Οι κληρονόμοι των αποθνησκόντων μετοίκων διατελούσαν υπό την δικαιοδοσία του Πολεμάρχου.
7) Όταν ο Δημήτριος Φαληρέας διέταξε απογραφή, βρέθηκαν 10.000 μέτοικοι, εκτός ίσως από τις γυναίκες καί τα παιδιά.

Ο μέτοικος απαγορευόταν να συμμετέχει σε δημόσια τελετή ή στην Εκκλησία του Δήμου κ.λ.π., αλλιώς τον εγκαλούσαν με «ξενίας γραφή» καί η ποινή που επιβαλλόταν σε βάρος του μετοίκου ήταν η δήμευση της περιουσίας του καί η πώλησή του ως δούλου. Τα στοιχεία περί των μετοίκων αντλούνται από το λήμμα «μέτοικος» στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Λαρούς, τόμος 27, σελίδα 1.064, Αθήνα 1.963μ.α.χ.χ.

Μέτοικοι στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Αριστοτέλης ήταν Σταγειρίτης καί έμενε στην Αθήνα
ο Διογένης ήταν Σινωπέας καί έμενε στην Αθήνα καί αργότερα στην Κόρινθο
ο Αναξαγόρας ήταν Κλαζομένιος καί έμενε στην Αθήνα
ο Πρόδικος ήταν Κείος καί έμενε στην Αθήνα
ο Πρωταγόρας ήταν Αβδηρίτης καί έμενε στην Αθήνα.

Ωστόσο, πριν από την τελική τοποθέτησή μου, θέλω να προσθέσω ορισμένα ονόματα, που επίσης ήσαν μέτοικοι στην Αθήνα.

Ο Γοργίας ήταν Λεοντίνος
ο Ηγήμων Θάσιος
ο Ηρόδοτος Αλικαρνασσέας
ο Ιππίας Ηλείος
ο Ιπποκράτης Κώος
ο Ιππόδαμος Μιλήσιος
ο Ίων Χίος
ο Λυσίας Συρακούσιος
ο Πολύγνωτος Θάσιος
ο Θεόφραστος Λέσβιος
ο Θρασύμαχος Χαλκηδόνιος
ο Ζήνωνας Κιτιέας από την Κύπρο.

Σύνοψη περί των μετοίκων

Όπως λοιπόν παρατηρούμε, στην Αρχαία Ελλάδα, πολίτες στις διάφορες πόλεις ήσαν μόνον οι αυτόχθονες καί όχι οι μέτοικοι. Προσωπικώς πιστεύω ότι στο πρόβλημα των ξένων που απασχολεί την σύγχρονη Ελλάδα, η λύση είναι η υπαγωγή των ξένων στο καθεστώς του μετοίκου.

δ) Παιδιά

Τα παιδιά στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά ιδίως στην Αρχαία Αθήνα, ήσαν πολύ σημαντικά για το μέλλον της κοινωνίας. Με νόμο του Περικλή, Αθηναίοι πολίτες έπρεπε να είναι μόνον όσοι είχαν καί τους δύο γονείς Αθηναίους (Πλουτάρχου Περικλής, κεφάλαιο 37, εδάφιο 3).

Δεύτερον, με νόμο του ρήτορα Αριστοφώντα, τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν από Αθηναία θεωρούνταν νόθα. Δημοσιεύθηκε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 403π.α.χ.χ. στην Αθήνα, επί άρχοντα Ευκλείδη.

Τρίτον, μεταξύ ενός νόθου καί μίας νόθης δεν αναγνωριζόταν συγγένεια από την ημέρα που ανέλαβε άρχοντας ο Ευκλείδης (δηλαδή από την αποκατάσταση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας το 403π.α.χ.χ.). Αυτό το αναφέρει ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες.

Τέταρτον, Ο υιοθετημένος δεν επιτρεπόταν να επιστρέψει στην φυσική οικογένειά του, αν δεν άφηνε στην θετή γνήσιο παιδί. Αυτό το αναφέρει ο ρήτορας Ισαίος στον λόγο του Περί Φιλοκτήμονος κλήρο.

Πέμπτον, επιτρεπόταν να υιοθετηθεί μόνον ζωντανό παιδί. Αυτό αναφέρει ο Δημοσθένης στον λόγο του Προς Λεωχάρη.

Έκτον, οι γονείς μπορούσαν να δώσουν ό,τι όνομα ήθελαν στο παιδί τους καί να το ακυρώσουν. Αυτό αναφέρει ο Δημοσθένης στον λόγο του «Προς Βοιωτόν περί του ονόματος». Σχόλιο: δηλαδή η ονοματοδοσία γινόταν από τους γονείς καί όχι από το ιερατείο.

Έβδομον, αν κάποιος κατέγραφε στα ληξιαρχικά βιβλία ένα παιδί ως φυσικό ή θετό παιδί του, όφειλε να ορκισθεί στα ιερά ότι το είχε με αστή καί ότι αυτό γεννήθηκε νόμιμα καί είναι το φυσικό ή θετό παιδί του. Αυτό το αναφέρει ο Ισαίος στον λόγο του «Περί του Απολλοδώρου κλήρου».

Όγδοον, την ημέρα της καταγραφής των παιδιών έπρεπε να θυσιάζονταν στους θεούς ζώα ορισμένου βάρους, μία κατσίκα βάρους 50 μνων καί δύο πρόβατα βάρους 48 μνων.

Ένατον, οι γονείς μπορούν να αποκηρύξουν τα παιδιά τους. Αυτά αναφέρονται στο έργο του Πλάτωνος «Περί Νόμων», καθώς καί από τον Λουκιανό.

Δέκατον, αν κάποιος έπιανε τις κόρες ή τις αδελφές του να συνευρίσκονται ερωτικώς με άνδρες αν καί είναι παρθένες, μπορούσε να τις πουλήσει ως δούλες (Πηγή: Πλουτάρχου Βίος Σόλωνα κεφάλαιο 23).

Ενδέκατον, τα παιδιά έπρεπε να διδάσκονται το κυνήγι καί τα γράμματα, ενώ στην συνέχεια οι φτωχοί έπρεπε να διδάσκουν στα παιδιά τους το εμπόριο, την γεωργία καί τις τεχνικές δεξιότητες, ενώ οι πλούσιοι έπρεπε να διδάσκουν στα παιδιά τους την γυμναστική, το κυνήγι, την ιππασία καί την φιλοσοφία (Πηγή: Ισοκράτους Αρεοπαγιτικός 44 - 45)

Δωδέκατον, αυτός που κτυπούσε ή δεν έτρεφε έ δεν παρείχε κατοικία καί τα αναγκαία προς το ζην στους γονείς του, έχανε τα πολιτικά δικαιώματά του (Πηγή: Ισαίος Κύφωνος κλήρου).

Δέκατον τρίτον, αν κάποιος κακομεταχειριζόταν τους γονείς του ή έμπαινε σε απαγορευμένο μέρος, έπρεπε να συλληφθεί από τους Ένδεκα καί να οδηγηθεί στο δικαστήριο της Ηλιαίας, στην οποία του επιβαλλόταν είτε σωματική είτε χρηματική ποινή, ενώ αν η ποινή ήταν χρηματική, φυλακιζόταν μέχρι να πληρώσει (Πηγή: Δημοσθένης, Κατά Τιμοκράτους 106 - 107).

Δέκατον τέταρτον, ο γιος δεν ήταν υποχρεωμένος να γηροκομεί τον πατέρα του, αν δεν τον είχε διδάξει καμμία τέχνη(Γαληνός).

Δεκατον πέμπτον, οι γεννηθέντες από εταίρα δεν ήσαν υποχρεωμένοι να γηροκομήσουν τους γονείς τους (Συνέσιος).

Δέκατον έκτον, αν κάποιος προσήγαγε στο δικαστήριο κληρονόμο κατηγορώντας πατέρα του κληρονόμου, ο κληρονόμος όφειλε να υπερασπισθεί τον πατέρα του (Πηγή: Δημοσθένης, Προς Κάλλιππον).

Δέκατον έβδομον, τα τέκνα όφειλαν να φροντίζουν τους γονείς τους, ενώ αν δεν τους φρόντιζαν, προσάγονταν στο δικαστήριο καί δεν τους ανετίθετο κανένα δημόσιο αξίωμα (Ξενοφώντος Απομνημονεύματα).

Δέκατο όγδοο, ο γιος μπορούσε να κατηγορήσει τον πατέρα του ως τρελλό από αρρώστιες ή γηρατειά, αν ο πατέρας φερόταν με άσχημο τρόπο. Καί αν αποδεικνυόταν ο πατέρας παράφρων, ο γιος μπορούσε καί να τον φυλακίσει.

Ακόμη, τα παιδιά είχαν πάντα περίοπτη θέση στην Ελληνική κοινωνία. Ήδη στην Ιλιάδα ο Φοίνικας αναφέρεται ως παιδαγωγός του Αχιλλέα. Ο Πλούταρχος, είναι ο πρώτος άνθρωπος από όσο ξέρουμε στην Παγκόσμια Ιστορία, που έγραψε ειδικό έργο για την αγωγή των παιδιών, το «Περί παίδων αγωγής ή παιδαγωγία», ενώ μερικούς αιώνες αργότερα, οι «Βυζαντινοί» έλεγαν ότι «Όποιος δεν δαρθεί δεν μαθαίνει», όπως σημειώνει ο Φαίδων Κουκουλές στο βιβλίο του «Βυζαντινών βίος καί πολιτισμός».

Άρα λοιπόν καταρρίπτεται καί αυτή η χριστιανική θέση.

ε) Φτωχοί

Η θέση ότι οι φτωχοί δεν συμμετείχαν στην πολιτική ζωή της Αρχαίας Αθήνας, είναι εξόχως αντιεπιστημονική καί ανακριβής. Οι φτωχοί συμμετείχαν καθ' όλη την διάρκεια του δημοκρατικού πολιτεύματος, ενώ αποκλείονταν όταν υπήρχε τιμοκρατικό ή ολιγαρχικό πολίτευμα.

Ας δούμε λοιπόν την συνοπτική ιστορία της πολιτειακής εξέλιξης στην Αρχαία Αθήνα.

Έτη Πολίτευμα

594 - 561π.α.χ.χ. Τιμοκρατικό του Σόλωνα
561 - 560π.α.χ.χ. Τυραννίδα Πεισιστράτου
560 - 558π.α.χ.χ. Τιμοκρατικό του Σόλωνα
558 - 556π.α.χ.χ. Τυραννίδα Πεισιστράτου
556 - 546π.α.χ.χ. Τιμοκρατικό του Σόλωνα
546 - 527π.α.χ.χ. Τυραννίδα Πεισιστράτου
527 - 510π.α.χ.χ. Τυραννίδα Ιππία, γιου του Πεισιστράτου
510 - 411π.α.χ.χ. Πρώτη Αθηναϊκή Δημοκρατία
411π.α.χ.χ. (4 μήνες) Καθεστώς των Τετρακοσίων υπό τον Πείσανδρο
411 - 404π.α.χ.χ. Δεύτερη Αθηναϊκή Δημοκρατία
404 - 403π.α.χ.χ.(8 μήνες) Καθεστώς των Τριάντα Τυράννων υπό τον Κριτία
403 - 322π.α.χ.χ. Τρίτη Αθηναϊκή Δημοκρατία
322 - 307π.α.χ.χ. Τιμοκρατικό πολίτευμα
307 - 270π.α.χ.χ. Τέταρτη Αθηναϊκή Δημοκρατία
270 - 268π.α.χ.χ. Πρώτη Μακεδονική κατοχή
268 - 261π.α.χ.χ. Πέμπτη Αθηναϊκή Δημοκρατία
261 - 229π.α.χ.χ. Δεύτερη Μακεδονική κατοχή
229 - 86π.α.χ.χ. Έκτη Αθηναϊκή Δημοκρατία
86π.α.χ.χ.: Οι Ρωμαίοι, με αρχηγό τον Σύλλα, κυριεύουν την Αθήνα καί την προσαρτούν στο Ρωμαϊκό κράτος.

Συνοπτικώς, πρέπει να παρατηρηθούν τα εξής: Στο τιμοκρατικό πολίτευμα του Σόλωνα, η συμμετοχή στα δημόσια αξιώματα, ήταν ανάλογη της περιουσίας που είχε κάθε πολίτης. Δηλαδή ο άπορος δεν συμμετείχε σε κανένα, ενώ ο πλουσιότατος συμμετείχε σε όλα.Στην περίοδο κατά την οποία κυβερνούσαν ο Πεισίστρατος καί ο γιος του Ιππίας, υπήρχε τυραννίδα, η οποία επίσης ακολουθούσε το πολίτευμα του Σόλωνα. Άρα για την περίοδο 594 - 510π.α.χ.χ. δεν μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατία.

Την περίοδο 510 - 411π.α.χ.χ., στην οποία εδραιώνεται η Αθηναϊκή Δημοκρατία, μπορεί κάποιος να την χωρίσει σε δύο υποπεριόδους ως προς την πολιτειακή μορφή της. Η πρώτη είναι τα έτη 510 - 462π.α.χ.χ., όταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι συντηρητική καί περιορίζεται η λαϊκή θέληση από την ισχύ του Αρείου Πάγου, όπως είχε πρωτοκαθιερωθεί στο τιμοκρατικό πολίτευμα από τον Σόλωνα καί διετήρησε καί ο Κλεισθένης. Η δεύτερη περίοδος είναι τα έτη 462 - 411π.α.χ.χ., όταν οι δημοκρατικοί πολιτικοί Εφιάλτης καί Περικλής αφαιρούν τις πολιτικές αρμοδιότητες από τον Άρειο Πάγο καί τις παραχωρούν στην Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία καί σε άλλους θεσμούς, ενώ ο Άρειος Πάγος περιορίζεται σε ένα δικαστήριο για φόνους. Για την πολιτική αλλαγή του Εφιάλτη καί του Περικλή αναφέρεται ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά, στο βιβλίο Β´, στο κεφάλαιο 12, στο εδάφιο 1274 a 7 - 11. Επί λέξει λέγει ο Αριστοτέλης τα εξής:

καί τήν μέν εν Αρείω πάγω βουλήν Εφιάλτης εκόλουσε καί Περικλής,
τά δέ δικαστήρια μισθοφόρα κατέστησε Περικλής, καί τούτον δή
τόν τρόπον έκαστος των δημαγωγών προήγαγεν αύξων εις τήν νύν
δημοκρατίαν.

Απόδοση Κάκτου

Την εξουσία της Βουλής του Αρείου Πάγου περιόρισαν ο Εφιάλτης καί
ο Περικλής, ο οποίος όμως όρισε για τους δικαστές μισθό, κι έτσι κάθε
δημαγωγός συντελούσε όλο καί περισσότερο στη διαμόρφωση της
σημερινής δημοκρατίας.

Αλλά μετά καί από αυτά η Αθηναϊκή Δημοκρατία προχώρησε. Βεβαίως, μετά την τυραννίδα των Τετρακοσίων είχε περιορισθεί καί Για οκτώ μήνες την περίοδο 404 - 403π.α.χ.χ. είχε καταργηθεί από τους Τριάντα Τυράννους, αλλά καί πάλι την περίοδο 403 - 322π.α.χ.χ. είχε πάλι αποκατασταθεί. Αλλά αυτά που θα πω ισχύουν για την Αθηναϊκή δημοκρατία συνολικώς. Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, μετά την μεταρρύθμιση του Εφιάλτη καί του Περικλή, δεν εμποδιζόταν κανένας λόγω φτώχειας να μετέχει στην πολιτική ζωή. Αυτό μας το επιβεβαιώνουν πλείστες ιστορικές πηγές. Αρχίζω με τον πασίγνωστο «Επιτάφιο» του Περικλή για τους πρώτους νεκρούς Αθηναίους του Πελοποννησιακού Πολέμου:

Χρώμεθα γάρ πολιτείαν ου ζηλούση τούς των πέλας νόμους, παράδειγμα
δέ μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους. καί όνομα μέν διά το
μη ες ολίγους αλλ' ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται. μέτεστι δε
κατά μέν τους νόμους προς τα ίδια διάφορα πάσι το ίσον, κατά δε την
αξίωσιν, ως έκαστος εν τώ ευδοκιμεί, ουκ από μέρους το πλέον ες τά
κοινά ή απ' αρετής προτιμάται, ουδ' αύ κατά πενίαν έχων γέ τι αγαθόν
δράσαι την πόλιν, αξιώματος αφανεία κεκώλυται.

Απόδοση Κάκτου

Έχουμε πολίτευμα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόμους, αλλά
πιο πολύ είμαστε εμείς παράδειγμα σε μερικούς παρά μιμητές τους.
Κι έχει τούτο το πολίτευμα το όνομα δημοκρατία, γιατί δε διοικούν
οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι. Κι είναι όλοι οι πολίτες μπροστά
στους νόμους ίσοι για τις ιδιωτικές τους διαφορές. Για την προσωπική
όμως ανάδειξη καί τις τιμές, καταπώς ξεχωρίζει καθένας σε κάτι
προτιμιέται στα δημόσια αξιώματα, πιο πολύ γιατί είναι ικανός παρά γιατί
τον ανέδειξε ο κλήρος. Ούτε πάλι κάποιος, επειδή είναι φτωχός, κι ενώ
μπορεί να κάμει κάτι καλό στην πολιτεία, εμποδίζεται απ' αυτήν την
ασήμαντη κοινωνική του θέση.

Πηγή: Θουκυδίδη Ιστορία, βιβλίο Β´, κεφάλαιο 37, εδάφιο 1, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ.

Αυτά τα έλεγε ο Περικλής τον χειμώνα του 431π.α.χ.χ. στον «Επιτάφιό» του. Επειδή ίσως πουν μερικοί ότι αυτά είναι απλώς ρητορικές υπερβολές του Περικλή, σημειώνω ότι από τους πολιτικούς διαδόχους του Περικλή ο Κλέων ήταν βυρσοδέψης, ο Φωκίωνας αργότερα ήταν φτωχός σε τέτοιο σημείο που όπως γράφει ο Πλούταρχος (Πλουτάρχου Φωκίων 18,3) ο Φωκίωνας έβγαζε νερό από το πηγάδι για να πλένει τα πόδια του.

Επίσης φτωχοί πολιτικοί από οικονομικής άποψης ήταν ο Αριστείδης ο λεγόμενος δίκαιος σε προηγούμενη εποχή, του οποίου οι κόρες άργησαν να παντρευτούν (Πλουτάρχου Αριστείδης 1,1), ενώ σε άλλο σημείο (Πλουτάρχου Αριστείδης 27,1 - 5), αναφέρεται ότι τον τάφο του Αριστείδη τον έφτιαξε η πόλη, οι κόρες του παντρεύτηκαν με δημόσια δαπάνη από το Πρυτανείο καί η πόλη έδωσε στην κάθε μία τους τρεις χιλιάδες δραχμές, ο Λυσίμαχος ο γιος του Αριστείδη έλαβε εκατό μνες από άργυρο καί εκατό πλέθρα γης, ενώ η Πολυκρίτη κόρη του Λυσιμάχου καί εγγονή του Αριστείδη αποφασίστηκε να σιτίζεται από τον δήμο με σιτηρέσιο ίσο προς αυτό των Ολυμπιονικών. Η άλλη εγγονή του Αριστείδη η Μυρτώ, έμενε με τον Σωκράτη επειδή ήταν χήρα καί άπορη.

Ένας άλλος εγγονός του Αριστείδη ο Λυσίμαχος, ήταν τόσο άπορος που ερμήνευε τα όνειρα για να ζήσει, ώσπου έπεισε τον δήμο να χορηγήσει στην μητέρα καί την αδελφή του από τρείς οβολούς την ημέρα. Από την άλλη, ο ρήτορας Δημοσθένης, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος (Πλουτάρχου Δημοσθένης 4, 1 - 3), καταγόταν από εύπορη οικογένεια, αφού ο πατέρας του, ο οποίος λεγόταν επίσης Δημοσθένης, είχε εργαστήριο μαχαιροποιίας, όπου απασχολούσε δούλους. Όταν λοιπόν ο πατέρας Δημοσθένης πέθανε, ο υιός Δημοσθένης έμεινε ορφανός καί την περιουσία, που ήταν περίπου δεκαπέντε τάλαντα, ανέλαβαν να την διαχειρισθούν κάποιοι επίτροποι. Αυτοί άλλα χρήματα σφετερίστηκαν καί άλλα αμέλησαν.

Όταν ο Δημοσθένης έγινε ενήλικος, μήνυσε τους επιτρόπους, αλλά αν καί στο τέλος επικράτησε δεν μπόρεσε να σώσει τίποτε από την περιουσία του (Πλουτάρχου Δημοσθένης 6, 1).

Επίσης καί ο κωμικός ποιητής Αριστοφάνης ανήκε στην τάξη των μικροτεχνιτών καί μικροϊδιοκτητών. Επομένως, το επιχείρημα ότι τάχα οι φτωχοί στην Αρχαία Αθήνα δεν είχαν φωνή καί λόγο, με βάση όλα τα παραπάνω αποδεικνύεται ψευδές.

Συνοψίζοντας στην πολιτική από τους φτωχούς έχουμε τον Αριστείδη, τον Κλέωνα, τον Φωκίωνα, τον Δημοσθένη, ενώ στην κωμωδία έχουμε τον Αριστοφάνη, ενώ ακόμη καί στην φιλοσοφία έχουμε τον Σωκράτη που επίσης ήταν φτωχός, πράγμα που αποδεικνύει ότι αυτή η θέση δεν ισχύει κατά καμμία έννοια. Είναι απολύτως αντιεπιστημονική.

Στο Βυζάντιο όμως, είχαμε γυναίκες Αυτοκράτειρες. Αυτό σου λέει κάτι για την πολιτισμική διαφορά; Σου λέει κάτι ότι με τους δούλους δεν τάιζαν τις σμέρνες; Ότι δεν τους έκαιγαν ζωντανούς; Σου λέει κάτι ότι ένας απλός στρατιώτης μπορούσε να γίνει αυτοκράτορας; ότι οι γυναικες κυκλοφορούσαν ελεύθερες;

Για κάποιους, το να υπάρχουν δικαιώματα και ελευθερίες είναι εγαλύτερο αγαθό από το να γεύονται 1 στους 1.000 τα αγαθά.


Κατ' αρχάς το λεγόμενον «Βυζάντιο» ή επί το ορθότερο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος δεν ήταν ποτέ του Ελληνικό. Άρα δεν είχαμε, αλλά είχε. Κατά δεύτερο λόγο, δεν είναι τεκμήριο το γεγονός ότι επειδή γινόταν ένας απαίδευτος στρατιωτικός (Ιουστίνος Α´, 518 - 527μ.α.χ.χ.) ή μία πόρνη αυτοκράτειρα (Θεοδώρα, 527 - 549μ.α.χ.χ.) ή μία παλλακίδα, ότι αυτό καταξιώνει την γυναίκα ή αυτό το κράτος. Αν θέλεις, διάβασε τις γνώμες μερικών μεγάλων διανοητών καί μετά απάντησε σε αυτούς αν βεβαίως μπορείς.

Κατά του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους κατεφέρθησαν μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ανώνυμος Έλληνας, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Στέφανος Κουμανούδης, ο Μιχαήλ Ποτλής, ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης καί ο Κωνσταντίνος Σάθας, για να αναφέρω μερικούς. Ας δούμε λοιπόν τί πίστευαν αυτοί οι μεγάλοι άνδρες για αυτό το κράτος.

Α) Αδαμάντιος Κοραής

1) Σάλπισμα Πολεμιστήριον, 1.801μ.α.χ.χ., σελίδες 8 - 9

Μετακομίσαντες έπειτα τον αυτοκρατορικόν θρόνον εις το Βυζάντιον, έδωκαν καί εις εσάς, ω τέκνα μου, τους Γραικούς, των παλαιών Ελλήνων τους απογόνους, το όνομα των Ρωμαίων, όνομα το οποίον μήτε εις αυτούς πλέον δεν ήρμοζεν, επειδή τα στρατεύματα, αντί γνησίων Ρωμαίων ανεβίβαζον πολλάκις εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον Θράκας, Βουλγάρους, Ιλλυριούς, Τριβαλλούς, Αρμενίους, καί άλλους τοιούτους τρισβαρβάρους δεσπότας. των οποίων ο ζυγός έγινε τόσον βαρύτερος, όσον καί τα φώτα της Ελλάδος ηφανίζοντο έν μετά το άλλο, καί οι ταλαίπωροι Έλληνες έχασαν έως καί το προγονικόν αυτών όνομα, αντί Γραικών ονομασθέντες Ρωμαίοι.

2) Τί πρέπει νά κάμωσιν οι Γραικοί εις τάς παρούσας περιστάσεις; Διάλογος δύο Γραικών κατοίκων τής Βενετίας, όταν ήκουσαν τάς λαμπράς νίκας τού Αυτοκράτορος Ναπολέοντος. Εις την Βενετίαν, 1.805μ.α.χ.χ., σελίδα 33:

Ελησμόνησες, φίλε μου, πράγμα, το οποίον σκανδαλίζει όλην την Ευρώπην. Όταν από τάς ανοήτους δαπάνας του Ιουστινιανού, καί των καθεξής ανοητοτέρων άλλων αυτοκρατόρων, εβαρβαρώθη το γένος των Γραικών, φυσικά έπρεπε καί ν' αγριωθή. επειδή, αν η παιδεία ημερόνη τά ήθη, τής απαιδευσίας ο καρπός εξ ανάγκης είναι η αγριότης. Τα πρώτα τής αγριότητος παραδείγματα έρρευσαν από τών Γραικορρωμαίων Αυτοκρατόρων τήν βασιλικήν αυλήν, καί κατέκλυσαν όλον το γένος. Εις αυτήν οι άνδρες τάς γυναίκας, τους άνδρας αι γυναίκες, τά τέκνα τους γονείς, οι αδελφοί τους αδελφούς, ετύφλωσαν, ερινοτόμησαν, έσφαξαν. καί η βασιλική αυλή κατεστάθη αληθινόν μακελλείον, ως το μαρτυρεί η Βυζαντινή ιστορία. Τοιαύται ασέβειαι καί παρανομίαι συνέβησαν τότε καί εις άλλας βασιλικάς αυλάς βαρβαροτέρας της Βυζαντινής αυλής, καί συμβαίνουσι σήμερον εις τους Τούρκους.

3) Περί των Ελληνικών συμφερόντων διάλογος δύο Γραικών, εκ της εν Ύδρα Ελληνικής τυπογραφίας 1.825μ.α.χ.χ., σελίδες 41 - 42:

ΦΥΞ[ΑΡΧΟΣ]. Ελησμόνησες, ως φαίνεται, ότι ωνομαζόμεθα Ρωμαίοι, καί όχι Γραικοί ή Έλληνες. ότι αυτοί οι Τούρκοι δε μας ωνόμαζαν αλλέως παρά Ρωμαίους.
ΦΙΛ[ΑΡΧΟΣ]. Αλήθεια τούτο. Ουρούμ μάς ωνόμαζαν οι βάρβαροι.
ΦΥΞ. Καί δικαίως. Διότι μάς ήρπασαν όχι από Μιλτιαδών καί Θεμιστοκλέων, συμπολιτών Ελλήνων, κραταιούς
βραχίονας, αλλ' από παραλυμένας δεσποτών χείρας, των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων.
ΦΙΛ. Τους οποίους όμως το πολιτικόν μας σύνταγμα ονομάζει αειμνήστους.
ΦΥΞ. Αειμνήστους, κατά την αειμνηστίαν του Εροστράτου. ως έκαυσεν εκείνος τον ναόν της Εφεσίας Αρτέμιδος, κατηδάφισαν καί οι αείμνηστοι ούτοι τον ασυγκρίτως ιερώτερον ναόν της ελευθερίας. Από των αειμνήστων λοιπόν δεσποτών τούτων τάς χείρας μας ήρπασαν δεσπόται αγριώτεροι, οι Τούρκοι, μέλλοντες καί αυτοί με
τον καιρόν να ονομασθώσιν αείμνηστοι.

Β) Ανώνυμος ο Έλλην, Ελληνική Νομαρχία ήτοι Λόγος περί Ελευθερίας,
εν Ιταλία 1.806μ.α.χ.χ., σελίδες 69 - 71,επανέκδοση από τις εκδόσεις
Βιβλιο - ΒΑΡΔΙΑ, Θεσσαλονίκη 2.006μ.α.χ.χ.


Από τότε, λοιπόν οπού εστερεώθη ο χριστιανισμός, έως του 1453, αντίς να αυξήσουν τα μέσα της ελευθερώσεώς των, φευ! εσμικρύνοντο. Η δεισιδαιμονία καί ο ψευδής τε καί ο μάταιος ζήλος των ιερέων καί πατριαρχών, κατεκυρίευσε τας ψυχάς των βασιλέων, οι οποίοι, αντίς να επεμελούντο εις το να διοικώσι τον λαόν, καθώς έπρεπε, άλλο δεν εστοχάζοντο, παρά να φιλονικώσι τον λαόν, καθώς έπρεπε, αλλά δεν εστοχάζοντο, παρά να φιλονικώσι καί να κτίζωσιν εκκλησίας. Τότε εις την Ελλάδα εφάνησαν τρεις κυριότητες. Η τυραννία, το ιερατείον, καί η ευγένεια, αι οποίαι διά ένδεκα αιώνας σχεδόν, κατέφθειραν τους Έλληνας καί κατερήμωσαν την Ελλάδα. Η ματαιότης των πατριαρχών, καί πάππων επροξένησαν το σχίσμα ανάμεσον ημών καί των Λατίνων, καί η δεισιδαιμονία ήνωσαν εις αυτό έν μίσος φοβερόν μέχρι της σήμερον. Αφού, λέγω, το ιερατείον ηθέλησε να ενώση τα εκκλησιαστικά εντάλματα
με τους πολιτικούς νόμους, διά να τιμάται εν ταυτώ καί να ορίζη χωρίς δυσκολίαν, εκατάλαβεν, ότι αναγκαίον ήτον πρότερον να τυφλώση τον λαόν με την αμάθειαν, διά να στερεώση καλλιότερα τον σκοπόν του, καί ούτως επροσπάθησεν να εσβήση κάθε σπουδήν εις την Ελλάδα, καί υπερασπίσθη την αμάθειαν. Αι επιστήμαι, οπού πρότερον ήνθιζον, άρχισαν να μαρανθώσι, τα σχολεία εσφαλίσθησαν, οι διδάσκαλοι εμωράνθησαν, καί η αλήθεια με την φιλοσοφίαν εξωρίσθησαν. Άλλο βιβλίον δεν ευρίσκετο, ειμή τα πονήματα των ιερέων. Κάθε φιλόλογος άλλο δεν ημπορούσε να αναγνώση, ειμή τά θαύματα καί τους βίους των αγίων, καί οι ταλαίπωροι Έλληνες, αγκαλά
καί φιλελεύθεροι, υστερημένοι όμως από το φως της φιλοσοφίας, έγιναν σχεδόν δούλοι κατά συνήθειαν, μεμεθυσμένοι δε από την αμάθειαν καί δεισιδαιμονίαν, υπήκουον καί εφοβούντο τους τυράννους των, χωρίς να ηξεύρουν το διατί. Ένας αφορισμός του αρχιερέως ετρόμαζεν τόσα μιλλιούνια ανθρώπων. Ω δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη, καί πόσον ουτιδανώνεις την ανθρωπότητα, όταν κυριεύσης τας ψυχάς των απλών καί αμαθών λαών, οι οποίοι τόσον απομωρώνονται, οπού τρέμουσιν εις την ψευδή λαλιάν σου, καθώς τα βρέφη φοβούνται έναν όφιν ξύλινον, ή ένα χαλκούν λέοντα!

***

Εις τοιαύτην κατάστασιν, αδελφοί μου, ευρίσκετο η Ελλάς, όταν προ 453 χρόνων από της σήμερον, η αυτή δεισιδαιμονία καί η αμάθεια είχεν αναβιβάσει εις υψηλόν θρόνον ένα αχρείον Αιθίοπα, ο οποίος ώρμησε με τα άρματα του ψεύδους καί της πλάνης καί εκυρίευσεν σχεδόν το τέταρτον μέρος της γης. Η Ελλάς δεν ημπόρεσεν βέβαια να αποφύγη τον ζυγόν του, ούτως προητοιμασμένη. Όθεν, καί εις βραχύτατον διάστημα έκλινε τον αυχένα εις την τυραννικήν ράβδον του Μωάμεθ. Η εύκαρπος γη της Ελλάδος εγέμισεν από βαρβάρους αλλοτρίου ορίζοντος, καί τοιούτης λογής, ο ουτιδανός καί αχρείος θρόνος των οθωμανών υψώθη εις την Κωνσταντινούπολην, καί ευρίσκεται μέχρι της σήμερον, αγκαλά, καί να είναι εις το τέλος του πλησιέστατος..

Ω! πόσον έκλαυσαν οι Έλληνες μετέπειτα! Αλλά ματαίως. Ο εχθρός των ήτον μεγάλος. Αυτοί, εκυβερνούντο από σκιάς καί φαντάσματα, καί αφού απέρασαν την τυραννίαν των Ρωμαίων καί έπειτα των Ιερέων, εκατήντησαν, τέλος πάντων, να υποκύψουν εις την πλέον σιχαμεράν καί βάρβαρον κυριότητα, λέγω, εις την τυραννίαν των οθωμανών. Τα ήθη των, αγκαλά καί να μην ήτον παντάπασιν διεφθαρμένα, δεν ημπόρεσαν όμως να τους ελευθερώσωσι από την δυναστείαν των Ρωμαίων, επειδή οι εχθροί των ήτον δυνατοί καί πολλοί, η δεισιδαιμονία δε καί η αμάθεια προητοίμασε διά πολλούς αιώνας την δόξαν του αχρείου Μωάμεθ, καί ούτως η τυραννία των οθωμανών, εις διάστημα τεσσάρων αιώνων, έφερε την Ελλάδα εις τόσον αθλίαν κατάστασιν, οπού κανείς, βέβαια, κανείς δεν ήθελε να το πιστεύσει, αν όλοι ημείς, ω Έλληνες, δεν το εγνωρίζαμεν, καθώς το γνωρίζομεν καί το πάσχομεν καθημερινώς.

Δύο αίτια με εμπόδισαν, ω αγαπητοί μου Έλληνες, οπού δεν εδιηγήθην καταλεπτώς τας αιτίας, οπού έφερον την Ελλάδα εις την δουλείαν των Ρωμαίων. Πρώτο μέν, ότι το επιχείρημα εχρειάζετο μίαν διεξοδικωτάτην περιγραφήν, διά να μην μείνη ατελές, καί δεύτερον, έχοντας σκοπόν να ομιλήσω πλατύτερα διά τάς αιτίας, οπού έως την σήμερον την φυλάττουσι δούλην υπό των οθωμανών, ενόμισα, ότι αι αυταί αιτίαι, αν καί εις το όλον δεν ομοιάζουσι με εκείνας, βέβαια, εις μέρος αυτών, ημπορούσι να αναφέρωνται μετά πάσης της ισότητος, καί ο αναγνώστης ευκόλως ημπορεί να προϊδή από τάς παρούσας τάς παρελθούσας.

Γ) Θεόκλητος Φαρμακίδης - 1.826μ.α.χ.χ.

Οι Βυζαντινοί, καί πολιορκούμενοι παρά του Σουλτάνου, δεν έπαυον από του να φιλονικώσι περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, περί ενζύμων καί αζύμων κ.τ.τ., δεν έπαυον από του να σπυδαρχώσιν. Οι απόγονοι των διεφθαρμένων Βυζαντινών δεν άρχισαν ακόμη τάς θεολογικάς έριδας, διότι ακόμη δεν ελευθερώθησαν. Έχουσιν όμως όλα τ' άλλα ελαττώματα εκείνων. Άθλιον γένος.

Δ) Για να δούμε καί τα γραπτά του Κωνσταντίνου Σάθα:

1) «Εις την μακράν καί περίεργον περιγραφήν του τε βίου καί των έξεων των αιμοβόρων καί φιλαρπάγων τούτων ψευδοκαλογήρων, έτερος στρατοκαλόγηρος διαδραματίσας απαίσιον πρόσωπον εν τω Ελληνικώ δράματι είνε ο ιδρυτής της εν Πάτμω μονής του Θεολόγου άγιος Χριστόδουλος, όστις μετά του υπ' αυτόν μέλανος στρατού διέτρεχε τάς νήσους του Αιγαίου μέχρις Ευβοίας, καταστρέφων Ελληνικά μνημεία, εν οίς ρητώς μνημονεύει η βιογραφία του το εν Πάτμω άγαλμα της Αφροδίτης καμωμένον με πολλήν τέχνην. Όταν οι Άγγλοι Σταυροφόροι επεσκέφθησαν την Ρόδον εξεπλάγησαν επί τοίς Αποκειμένοις έτι εν τή νήσω σωροίς των ερειπίων». Πηγή: Κωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη.

2) Αλλού ο Κωνσταντίνος Σάθας αναφέρει: «εν τούτοις εν μέσω της ζοφεράς εκείνης αγροικίας διετηρήθη ως καθαρός αδάμας ο Ελληνικός νούς».

Ε) Ο Μιχαήλ Ποτλής, καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου, το 1.859μ.α.χ.χ. σε ομιλία του στον ακαδημαϊκό εναρκτήριο λόγο του, λέγει ότι στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος δεν υπήρχε εκκλησιαστικό δίκαιο καί συνεχίζει: «Αλλά την πρώτην ταύτην έκπληξιν ημών θέλει διαδεχθή άλλη έτι μεγαλυτέρα, όταν την ιστορίαν εξετάζοντες, καί τα περισωθέντα εις ημάς κείμενα της βυζαντινής φιλολογίας αναδιφώντες, πληροφορηθώμεν ότι το ελάττωμα τούτο των Βυζαντινών δεν περιορίζεται εις μόνον το Εκκλησιαστικόν Δίκαιον ότι ουδεμία επιστημονική επίδοσις καί ενέργεια αναφαίνεται καθ' όλην την μακράν ταύτην περίοδον. Εκτός ολίγων εξαιρέσεων, νούς στείρος καί άγονος, μάθησις ως επί το πολύ ατελής, συνήθως δε επιπόλαιος, επί πάσι δε, έλλειψις κρίσεως, μεθόδου καί καλλιτεχνίας είναι ο εν γένει χαρκατήρ των Βυζαντινών καθ' όλους σχεδόν τους κλάδους της επιστήμης εις ούς επεδόθησαν».

ΣΤ) Το 1.841μ.α.χ.χ. ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός, Πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, τυπικός εκπρόσωπος των Φαναριωτών στην Ελλάδα, είπε στην συνέλευση των εταίρων επί της Ακροπόλεως: «Η βυζαντινή ιστορία είναι αλληλένδετος σχεδόν, καί μακροτάτη σειρά πράξεων μωρών, καί αισχρών βιαιοτήτων τού εις το Βυζάντιον μετεμφυτευθέντος Ρωμαϊκού Κράτους. Είναι στηλογραφία επονείδιστος της εσχάτης αθλιότητος καί εξουθενώσεως των Ελλήνων».

Ζ) Ο εκδότης της εφημερίδας Αθηνά στις 10 Νοεμβρίου 1.857μ.α.χ.χ. Εμμανουήλ Αντωνιάδης έγραφε για τους Βυζαντινούς: «Εγώ νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν προωρισμένοι να ευνουχίσουν τον ανθρώπινον νούν».

Η) Ο Νεόφυτος Βάμβας αναφέρει τα εξής για το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος:

«Αναλογιζόμενος λοιπόν τον μέγαν προορισμόν εις του οποίου την εκπλήρωσιν φαίνεται θεόθεν προτετταγμένον τούτο το μικρόν μέρος του Ελληνικού γένους[...] Οικείας αρετάς μιμούμενοι, καί οικεία αμαρτήματα φεύγοντες, δυνάμεθα να
φθάσωμεν εις τον θείον τούτον προορισμόν τον δακτυλοδεικτούμενον εις ημάς καί υπ' αυτού του Θεοπέμπτου Συντάγματος. Όθεν καί η υπεροχή παντός έθνους δεικνύεται εκ των μέσων, δι' ών εκ ταπεινού καί μικρού έγεινε μέγα καί ένδοξον. Τοιούτον ανεδείχθη το αρχαίον Ελληνικόν έθνος. Τοιούτον σύν Θεώ θέλει αναδειχθή καί το σημερινόν, εάν μιμηθή εκείνο εις τα άξια μιμήσεως[...] Τί άλλο λείπεται εις τους απογόνους, παρά να βαδίζωσι μετά προσοχής εις τον προορισμόν αυτών;»

Πηγή: Λόγος περί προόδου καί πτώσεως της αρχαίας Ελλάδος, εκφωνηθείς εν τώ Πανεπιστημίω Όθωνος τήν 20ήν Μα'ί'ου 1.844μ.α.χ.χ., υπό του Καθηγητού της Φιλοσοφίας Ν. Βάμβα, καί τυπωθείς δαπάνη του φιλομούσου
Θεοδώρου Ι. Νεγρεπόντου. Εν Αθήναις [α.ε.]

8 comments:

Ερινύα said...

Συγχαρητήρια για την μεταφορά αυτής της ενδιαφέρουσας συζήτησης από το phorum, την οποία είχα παρακολουθήσει στο μεγαλύτερο μέρος της. Είναι άκρως ενημερωτική και οι παραπομπές σε πηγές πολύ χρήσιμες.

Panos said...

Σε ευχαριστώ Ερινύα :)

Panos said...

"Ανώνυμε" η καταχώρησή σου διαγράφηκε για δύο λόγους

α) Δε μου αρέσει να μιλάω με "ανώνυμους". Έχω το σθένος και μιλάω με ονοματεπώνυμο, περιμένω λοιπόν από το συνομιλητή μου να φερθεί αναλόγως. Αν όχι το πραγματικό όνομα τουλάχιστον ένα ψευδώνυμο.

β) Αυτός ο χώρος είναι μέρος συζήτησης, όχι κατεβατών. Όταν "ανεβάζω" ένα θέμα το κάνω για να συζητηθεί και να δούμε τα θετικά/αρνητικά του. Αντιγράφοντας/επικολλώντας τεράστια κείμενα δεν είναι συζήτηση και δεν οδηγεί πουθενά.

Άρχισε να μας λες τις διαφωνίες που έχεις σε συγκεκριμένα κομμάτια του κειμένου και με παραπομπές. Τότε το συζητάμε.

Themistoklis said...

Αψογο!!! Αν μου επιτρεπεις να προσθέσω: Πού ήταν η Ελλάδα ρωτάει ο φίλος μας?
Αυτό μπορεί να το μαθει ψάχνοντας τα έργα των φιλοσόφων και ποιητών που αναφέρεις. Μπορεί επίσης να αναρωτηθεί που βρίσκονται τα εργα που αγνοούνται, για παράδειγμα του Επίκουρου.
Όσον αφορα τις παγανιστικές θρησκείες και τα έθιμα ας μην ξεχνάει - αν βεβαίως του το είπε κανεις ποτέ- ότι η χριστιανική πιστη βασιζεται σε παραπλήσια ή πιστή αντιγραφή των παλαιότερων θρησκειών. Για παράδειγμα μπορει ο καθένας να μαθει εύκολα για τον Μίθρα, τον Όσιρι, τον Άττι, τον Διόνυσο, τον Κρίσνα και έπειτα να συγκρίνει ομοιότητες, για να μην μιλήσουμε για πιστή αντιγραφή.
Αν ένα πράγμα κατάφερε ο χριστιάνισμός είναι να καταστρέψει τον Ελληνισμό αφαιρώντας το ελεύθερο πνεύμα και δημιουργώντας γελοίες φοβίες. Για παραδειγμα πάρτε την αντίδραση των χριστιανών όταν αντίκρυσαν τον βωμό της Περγάμου...
Είναι πολλά ακόμα και, ελπίζω να μην σας κούρασα με όσα είπα στο σχόλιο αυτό

Panos Konstantinidis said...

Γεια σου Θεμιστοκλή. Δε μας κούρασες καθόλου φίλε μου, κάθε γνώμη και πληροφορία είναι ευπρόσδεκτη :)

Βρομιστεράκι said...

Μπράβο ακόμα μια φορά Πάνο!
Για τα δικαιώματα των γυναικών και τη δράση τους στη Σπάρτη μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά και στον Ξενοφώντα στο "Λακαιδεμονίων Πολιτεία"
Τώρα όσο για τη μετά χριστιανισμού γυναίκα... αν θυμάμαι καλά, δεν λέει καπου στα σχόλια της Πάπισσας Ιωάννας ο Ροΐδης ότι υπήρχαν οι άνθρωποι και υπήρχαν και οι γυναίκες οι οποίες ΔΕΝ ήταν άνθρωποι?!
Στην υγειά μας!

Panos Konstantinidis said...

Δε θυμάμαι αν το είπε ο Ροϊδης, πολύ πιθανόν μιας και τα "χώνει" σε όλους στην Πάππισα. Πάντως μέχρι το 585 (αν θυμάμαι καλώς) οι χριστιανοί θεωρούσανε ότι η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, μιας και δεν έχει ψυχή. Γι' αυτό και κάνανε και μία επισκοπική σύνοδο για να αποφασίσουνε τελικώς αν είναι άνθρωπος ή όχι!! Η απόλυτη παράνοια μιλάμε.

ement said...

Πρώτ' απ' όλα, η "απάντηση" είναι ένα συνοθήλευμα.

Στα περισσότερα δεν υπάρχουν καν πηγές.

Και εκεί που υπάρχουν είναι επιλεκτικές.

Η παράθεση μιας πηγής δεν μπορεί να αναιρέσει την ανυπαρξία της γυναίκας όπως καταγράφεται στα έργα των μελετητών, δεν μπορεί να αναιρέση την προτίμηση των ανδρών για τους νεαρούς ομοφύλλους τους παρά για τις γυναίκες.

Δεν μπορεί να αναιρέσει τα βασανιστήρια των δούλων και τη θέση τους. Δεν μπορεί να αναιρέσει τις πηγές που μαρτυρούν την εκπαίδευση των Σπαρτιατών με το κηνύγι και τη δολοφονία δούλων.

Δεν μπορει αν αναιρέσει τα γνήσια φιλοσοφικά έργα που δείχνουν ότι ο δούλος ήταν αντικείμενο, περιουσία του κυρίου του, παρά τα όποια παραδείγματα για προσωπικές ελευεθρίες.

Φυσικά, δεν μπορούν να αντιστρέψουν την εικόνα για τα ΠΕΤΑΓΜΕΝΑ κορίτσια ως έκθετα, αφού λόγω της προίκας θεωρούνταν βάρος και πετάγονταν στα σκουπίδια από όπου τα έπαιρναν οι πορνοβοσκοί και τα εκπαίδευαν ως πόρνες.

Και βεβαίως η πρακτική αυτή σταμάτησε μόνο με τον χριστιανισμό όπου ήταν και η εποχή που η γυναίκα είδε δημογραφική άνοδο σε σχέση με την αρχαιότητα.

Αν τολμάει κάποιος να αμφισβητήσει αυτά, οι πηγές είναι τέτοιες που τους κάνουν να καταπίνουν τη γλώσσα τους.

Και προχωρώ στο γελοίο του πράγματος: τα σεντόνια!

Παραθέτει άκριτα ο blogger τις αρλούμπες κάποιου τυχαίου σε ένα φόρουμ ως ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ!!!

Και το κάνει αυτό χωρίς έλεγχο για τα όσα έχουν παρατεθεί.

Και ρωτάω: ποιος θα πιστέψει ως αληθινά τα "στοιχεία" αυτά όταν, παίρνοντας ενδεικτικά τα ονόματα των ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ιστορικών, οι οποίοι ΔΗΘΕΝ έζησαν κατά το διάστημα 146 π.Χ. και μετά, βλέπουμε την εξής αθλιότητα, οι ΔΕΚΑ από τους ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ να ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΖΗΣΕΙ σε αυτή την Περίοδο!!!

Διαβάστε την χωρίς ντροπή παραχάραξη των "ιστορικών που έζησαν ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΜΕΤΑ το 146 π.Χ.":


1. Κλείταρχος: 4ος-3ος αι. π.Χ.!

2. Δούρης ο Σάμιος: 4ος-3ος αι. π.Χ.!

3. Έφορος: 4ος αι π.Χ.!

4. Ιερώνυμος Καρδιανός: 4ος-3ος αι. π.Χ.!

5. Νέαρχος: Παιδικός φίλος του Μ. Αλεξάνδρου και ναύαρχος του στόλου του, 4ος αι. π.Χ.!

6. Ονησίκριτος: θαλασσοπόρος του 4ου αι. π.Χ.!

7. Ιστορικός της Οξυρύγχου: έγραψε 900 σειρές κειμένου για τα τέλη του 4ου αι. Π.Χ.!

8. Φύλαρχος: 3ος αι π.Χ.!

9. Πτολεμαίος: Ο μοναδικός ιστορικός "Πτολεμαίος" ήταν ο Α΄ και έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου!

10. Τίμαιος Ταυρομένιος: 4ος-3ος αι. π.Χ.!

Έχετε ξαναδεί τέτοια ΞΕΦΤΙΛΑ;;; Καταλαβαίνετε για τι είδους "ερευνητές" μιλάμε;


Και θυμίζω τι έγραψε ο ανεκδιήγητος:

"Οι ανοησίες σου είναι απερίγραπτες. Ώστε λοιπόν, θεωρείς ότι η Ελλάδα από το 146 π.α.χ.χ. μέχρι το 313 μ.α.χ.χ. είναι ανύπαρκτη;...Για να δούμε λοιπόν τί λένε οι πηγές για εκείνες τις εποχές."


Και όπως είδαμε, ο άνθρωπος είναι όχι μόνο προκλητικά θρασύς αλλά και απίστευτος ψεύτης αφού μας παρέθεσε 13 ονόματα, 10 από τα οποία έζησαν ακόμη και ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ πριν! Και ακόμη πιο ανεκδιήγητος ο blogger που τα μεταφέρει και βεβαίως οι σχολιαστές που χειροκροτούν έχοντας ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ.


Και μένουν ΜΟΝΟ:

1. Ποσειδώνιος: Τάχα "Έλληνας", αλλά έγραψε ιστορία ως Ρωμαιόφιλος και Ρωμαιοθαυμαστής!

2. Πολύβιος Μεγαλοπολίτης: Τάχα "Έλληνας" αλλά υμνητής και οπαδός της Ρωμαϊκής κυριαρχίας!

3. Διόδωρος Σικελιώτης: Τάχα "Έλληνας" ο οποίος έζησε στην Αίγυπτο και τη Ρώμη...


Και όλα αυτά τα ΨΕΥΤΙΚΑ ονόματα και τα παραμύθια, ήταν υποτίθεται αντεπιχείρημα για την ανυπαρξία της ελληνικής ιστοριογραφίας μετά την Ρωμαϊκή κατάκτηση...

Λίγη ντροπή δεν θα υπάρξει κάποτε άραγε;